‘U bent zwanger van een gezonde jongeman.’ Annemijn kijkt Dr. Schmeling teleurstellend aan. ‘Dit is niet wat we hadden afgesproken.’ De dokter houd zijn hoofd omlaag. Haar partner, Jetze, pakt haar hand vast. ‘Misschien zijn er nog andere mogelijkheden, Mijntje.’ Hysterisch trekt ze zich los. ‘Dit is niet wat ik wil!’ krakeelt ze door de kamer. ‘U had gezegd dat er negentig procent kans op downsyndroom bestond.’ ‘Klopt, maar ik heb u ook verteld dat de gebruikte medicatie nooit een volledig slagingspercentage zou garanderen.’ Annemijn gromt en scheldwoorden verlaten haar mond als een marcherende sambaband die niet van ophouden weet. ‘Ik had Liselotte al het goede nieuws verteld. Weet u hoeveel likes zij elke dag krijgt op Facebook, Twitter en Instagram met Ben? Moet u zich eens voorstellen als onze Sam daarbij zou komen, twee schatten van downies, wat we dan voor een impact zouden hebben.’ Dr. Schmeling kijkt bedenkelijk naar zijn computerscherm. ‘Autisme is nog een optie, al is daar ook wat werk voor u als ouders. Zo dient u het kind na geboorte in een beperkte levensruimte opvoeden.’ Annemijn loopt rood aan. ‘Dat kan nog jaren duren en autisten zijn lang niet meer zo hot meer. Dokter, mijn hele sociale leven hangt ervan af!’ Schmeling slaakt een diepe zucht en tikt als een specht op het toetsenbord. ‘Er is nog een optie.’ ‘Nou? Wat is het?’ ‘Uit een onafhankelijk onderzoek is gebleken dat kinderen met zware spierspasmen en rolstoel gebonden zijn, het nog beter doen dan kinderen met downsyndroom. Er is zelfs een vrouw uit India die er een talkshow aan heeft overgehouden.’ ‘Ja, dat is wat ik wil! Wat is er voor nodig dokter?’ Schmeling loopt naar de kast die in de hoek staat en haalt een set bokshandschoenen tevoorschijn.