Peinzend staart Joshua voor zich uit. Hij is in zijn eigen wereldje. De rumoerigheid van de brasserie gaat compleet aan hem voorbij. Het leven zit vol twijfel en keuzes die gemaakt dienen te worden. Hij somt de voor en tegens op en zet ze op een verfrommeld stuk papier. Langzaam begint het lijstje met tegenargumenten te groeien. Zijn gevoel spreekt dit tegen. ‘O wat moet ik nu toch doen,’ zegt hij hardop. Aan het tafeltje naast hem, kijkt een oudere dame hem vragend aan. Joshua knikt beleefd en hij focust zich weer op het lijstje. De angst voor het onbekende houdt hem tegen om de knoop definitief door te hakken. Verschillende gedachten schieten door zijn hoofd. Moet ik het wel doen? Is het goed genoeg? Wat als ze me niet serieus nemen? Hij frommelt het papier op en smijt het op tafel. Hij wrijft gefrustreerd in zijn ogen. Hij opent zijn ogen en plots zit de dame voor hem. In haar hand ligt het propje papier. ‘Wat is er aan de hand mijn jongen?’ ‘O, mijn excuses mevrouw. Ik heb een belangrijke keuze te maken. Maar ik ben nog niet klaar om de knoop door te hakken.’ ‘Mag deze dame je een klein advies geven?’ Joshua knikt. ‘Soms moet je in het diepe springen. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Lukt het niet meteen, probeer dan wat anders.’ Ze vouwt het briefje open. Twee argumenten voor en maar liefst tien tegen. ‘Volg je hart, en je komt er wel.’ De vrouw pakt zijn pen en tekent een hartje. Ze heeft gelijk. Soms moet je op het gevoel af te gaan, in plaats van enkel naar de logica te kijken. Joshua weet wat hem te doen staat. Zachtjes zegt hij: ‘Ik wil dit wel. Ik ga er gewoon voor.’