‘We zijn er bijna, we zijn er bijna mag nog niet helemaal… helemaal.’ Zingt Anette op de achterbank. ‘Het is echt te lang geleden dat we met zijn vieren naar het strand gingen, heb er zo’n zin in. Zal die knappe gast er nog zijn waar we die ligstoelen altijd huurden?’ Sanne, Babs en Desiree lachen bij de gedachten aan de laatste keer toen ze de stoeltjes huurden. ‘Anette dit keer gedraag je je hoor,’ roepen ze in koor. ‘Wat…! Ik vind het gewoon een lekker ding, de laatste keer had ik hem bijna hé! Maar omdat jullie zo nodig moesten zeggen dat ik bezet was, duh! Dat probleem heb ik nu gelukkig niet meer, ik ben happy single net als jullie. Beach boy here I am.’ ‘Eh… vier zonnestoeltjes alsjeblieft.’ Zegt Anette met een rood aangelopen hoofd. Ze durft de jongen niet aan te kijken. Sanne, Babs en Desiree staan op een afstand gade te slaan, en pissen haast in hun broek van het lachen. ‘Wat ben je toch een schaap,’ buldert Babs. ‘Nou ik heb toch mooi een lunchafspraakje vanmiddag hoor.’ ‘Tuurlijk,’ zegt Sanne. ‘Echt waar en jullie ook, wij zijn vanmiddag uitgenodigd door Beach boy voor de lunch, hij komt met drie vrienden. Hij wist nog wie ik was en vroeg: ‘Ben je nog steeds bezet?’ Volgens mij kleurde ik alle kleuren rood. Het is tegen enen als de dames al lopend over hun schouder kijkend zeggen: ‘Nou ligstoeltjes wij houden van jullie, als jullie ons plaatsje bezet houden zien we jullie eind van de dag terug.’