DREIGING Landerig hangen de reisleiders in de strandstoelen die omwille van het koelende effect aan de vloedlijn zijn gezet. “Hoe bedenken ze het,” kermt Jan Willem, “dreigend terrorisme. Hoe dan? Lijkt me logisch dat je dan de reisleiding ook terughaalt. Toch?” Mikey veegt wat zand van zijn gebruinde voeten en bestudeert het Duo Penotti-effect als hij zijn tenen spreidt. “Ja, lijkt me wel, dat zullen we vandaag of morgen wel horen van het hoofdkantoor. Wat ik veel erger vind is dat we geen extra inkomsten hebben én geen lekkere wijven meer zien.” Daar valt niks tegenin te brengen. Het aantal jongeren dat hier vakantie komt vieren is gedecimeerd sinds de ANVR het negatieve reisadvies afgaf en op de laatste wisseldag kwamen er zelfs geen toeristen uit Nederland. “Als dit zo doorgaat ben ik straks mijn koppositie kwijt, want no way dat ik met een local het bed in duik. Straks ben ik ineens getrouwd met zo’n snor.” Jan Willem grinnikt. “Ja jongen, het leven van een jongerenentertainer gaat niet over rozen. Maar hé, het heeft ook voordelen. Kijk, Mounir en Moesa hebben kreeft geregeld. Die gaat anders toch maar over de datum.” Voldaan laten de beide jongens zich zakken in de klaarstaande strandstoelen. “De locals zijn woest,” zegt Mounir, “zelfs de inlichtingendienst schijnt verbaasd te zijn. Hier pak aan, eerst eten. Met je handjes. Afspoelen doe je maar in zee.” In de lange stilte die valt zijn alleen de genietende geluidjes te horen, tot Moesa met volle mond driftig gebaart naar de verte: “What the fuck?” Wat aanvankelijk leek op een walvis blijkt een onderzeeër te zijn die traag aan de oppervlakte komt. Geïnteresseerd rekt Mikey zijn hals: “Krijg nou tieten.” Jan Willem vloekt hartgrondig, gooit zijn schaal met kreeft van zijn schoot en brult: “Rennen, nu!”