Het is de laatste tijd wel raak in onze anders zo rustige buurt. Voor de derde keer deze maand staan politieauto’s in de straat, dit keer zelfs met loeiende sirenes. Een naar gevoel beklemt me. Het lijkt wel of ze voor mijn huis staan. De voortuin is met rood-witte linten afgezet. Wat is er gebeurd? Er kan geen moord gepleegd zijn want er was niemand thuis. Van de buurvrouw die achter de afzetting staat te kijken, hoor ik dat gemaskerde mannen mijn voordeur hebben ontzet en enige tijd in mijn huis verbleven. Zij heeft direct de politie gebeld en die is nu polshoogte aan het nemen. Wordt het een heterdaadje of heeft het gespuis al de benen genomen? Ik vraag me af waar de boeven naar op zoek zijn want bij mij is sinds de crisis van 2008 werkelijk niets meer van waarde te halen. Ik klamp een agent aan. Hij vraagt me of ik iets verdachts gezien heb. Ik moet hem teleurstellen. Ik vertel dat ik net een leuke avond met vrienden in het café heb doorgebracht en nu eigenlijk graag mijn huis in wil. Gelukkig mag dat, onder zijn begeleiding weliswaar, in verband met mogelijke sporen. Ik schrik me een ongeluk als ik binnen ben. Wat een ravage. Is dit mijn huis? Hier ben ik niet blij mee. Werkelijk niets staat meer op zijn plaats. Ik ben amper bekomen van de schrik als de agent me vraagt of ik iets mis. Dat is in deze bende moeilijk te beoordelen. Toch valt me een ding direct op. Het familieportret met de gouden lijst waar ik zo op gesteld ben, is verdwenen. Deze foto is vijf jaar geleden gemaakt ter gelegenheid van het tachtigjarige huwelijk van opa en oma zaliger die beiden kort na het feest zijn overleden. Het is bovendien een van de weinige familiefoto’s waar mijn zus, een internationaal beroemde zangeres, op staat. Maar wie gaat er in godshemelsnaam inbreken om een foto? Toch moet ik onmiddellijk aan ome Jan denken, het zwarte schaap van de familie. Hij was de enige die niet was uitgenodigd voor het feest. De familie schaamde zich voor hem omdat hij een straf moest uitzitten wegens winkeldiefstal. Ome Jan? Nee toch!?