Dan maar dubbel parkeren. “Ik ben zo terug”, zeg ik tegen Rosalien. Bij de deur bedenk ik me, en loop terug naar de auto. “Het is wel leuk om even kennis te maken met de dames.” “Moet de auto op slot?” vraagt ze. “Ach, we zijn zo terug.” “Dit is mijn dochter Rosalien.” “Kopje koffie, thee?” “Nee, bedankt, pa gaat zo weer weg.” Op mijn bureau prijkt een klimplant. ‘Succes, je collega’s.’ Ik pak de map en ga beneden even bedanken. “Surprise!” klinkt het uit vijftien monden als ik het secretariaat binnenga. De mannelijke collega’s zijn er ook. Ik krijg een glas champagne aangeboden. De algemeen secretaris doet een stapje naar voren. “Beste Fiedeldij Dop, op je eerste werkdag presteer je het al om dit historische pand uit te vluchten voor een werkafspraak. Wij meenden vijf minuten van je kostbare tijd te kunnen vragen om een toast uit te brengen op een gouden toekomst.” “Mijn oprechte dank voor dit feestelijk gebaar. Het is leuk dat Rosalien dit meemaakt, de rest van de familie kon ik helaas niet meenemen, de jongste moet nog naar school, maar dat komt ongetwijfeld nog wel.” We slaan de autodeuren dicht. Ik kijk op het klokje, een halfuur achter op schema. “Mijn tasje is weg”, stelt Rosalien vast. Ik zet de motor af, ze stapt uit om beter te kunnen zoeken. “Gestolen.” Haar gezicht betrekt. Het tasje bevat al haar dierbaarheden, haar eerste melktand, een medaillon met de foto van oma, een hartje van haar verloofde. “Ga naar binnen en vraag of je de bank mag bellen om je rekening te blokkeren. Wilna is boekhoudster, die helpt je wel.” Toch even checken of mijn portemonnee in het geheime vakje zit. Nee! Goddomme. Er stond een jongen aan de overkant in een portiek te roken. Die zag dat wij de auto open lieten.