Ronald Rozijnewegge zag meteen de voordeur openstaan toen hij uit de auto stapte. Het voelde alsof hij een stomp in zijn maag kreeg van een onzichtbare bokser. Hij rende in paniek naar binnen, de trap op. Elon parkeerde eerst netjes zijn auto. Hij speelde het altijd koel, zelfs in het geval van een mogelijke inbraak. Hij betrad rustig het huis, en sloot de voordeur achter zich. Hij was opgelucht om te zien dat de kat nog steeds op de bank lag. Ronald snelde van de trap. “Ze hebben de supercape meegenomen!” schreeuwde hij met overslaande stem. “Ze zullen wel niet van de geheime kast hebben af geweten, dus je reservecape heb je nog.” “Daar heb ik niet gekeken, maar misschien zijn ze daar ook geweest.” Zei Ronald. Hij spuugde de woorden uit als kogels uit een machinegeweer. “Niemand weet van die kast af.” “DEZE INBREKERS MISSCHIEN WEL!” “Hé rustig, tranquilo. Eerst kijken, dan pas stressen.” Ronald rende de trap weer op. Elon hoorde voetstappen, en deuren die open en dichtgingen. Een minuut later kwam hij weer naar beneden gesprint met de reserve supercape in zijn handen. “Zie je wel?” zei Elon. “Het zal Jelle wel zijn geweest, die heeft altijd geld nodig voor zijn Schultenbräu.” “Wees blij dat jij dat enge spokending altijd bij je hebt.” zei Ronald nahijgend. Hij deed zijn cape om, en werd meteen twintig jaar jonger. Letterlijk. Elon keek naar zijn zilveren ring. In het midden zat een steen van een soort die in deze dimensie niet bestond. Uit het oppervlak van de steen ontsnapte een slijmerige, druipende wolk ectoplasma die zich om zijn hoofd wikkelde, en een gezichtsloos wit masker vormde. Voor Ronald leek het altijd alsof hij een luier over zijn hoofd had getrokken. “Zo, laten we Jelle eens… vermanend gaan toespreken.” Zei hij.