#202 -De tocht naar het licht

Een flits van een blauw licht dat even naflakkert als een vlammetje. Dan is alles zwart voor mijn ogen. Nee hè, alweer een lamp kapot. Natuurlijk weigert het knopje van de zaklantaarn die ik meegenomen heb om in de donkere hoekjes te zoeken. Dat heb ik weer mooi voor elkaar! ’s Avonds zonder enige vorm van licht op de zolder die dringend aan een opruimbeurt toe is, achter een rij kasten en dat allemaal omdat ik zo nodig op zoek moet naar een bepaald boek. Normaal gesproken ben ik niet bang in het donker. Bovendien, ik weet waar ik ben, achter een rij kasten. Met een beetje geluk heb ik zo de deur teruggevonden, zonder meteen mijn scheenbeen open te halen aan een oude strijkplank. Een woord dat ik hier niet zal herhalen ontsnapt mij. Ik wrijf over de pijnlijke plek. Achter mij knispert iets van plastic of papier. Dat is op zijn zachtst gezegd vreemd. Kom, waar maak ik me druk over. Waarschijnlijk de wind. Daar is het weer. Een fijn geritsel pal achter mij. Wind ritselt niet. Het geluid verplaatst zich. Ik voel iets op mijn voet, trek hem in een reflex terug. Ik buk mij en herken al voelend de vorm van een doosje. Leeg natuurlijk. Niets aan de hand. Zoiets kan heel gemakkelijk door trilling verschuiven. Wat is dat? Vlak bij mij knispert iets met het onmiskenbare ritmisch knagen van een… “Oooo! Een muis!” Ik schreeuw het uit en kom met een ruk overeind, bonk daarbij met mijn hoofd tegen het schuine gedeelte van het dak, dat hier op deze plek steeds lager afloopt. Het diertje is waarschijnlijk zo van mijn gegil geschrokken, dat hij zich nu muisstil houdt. In mijn verbeelding meen ik nu overal muizen te horen.