Een korte flits. een immense knal. Duisternis. Zahra, haar zicht is weg. Een ziekelijke fluittoon, de enige soundtrack. Haar knieën slepen zich over de splinters glas die op de vloer liggen verspreid. Het vlees scheurt, ander vlees brand. Ze kent de geur maar al te goed. Zoute tranen mengen zich met grof zand. Paniekreacties nemen de overhand, gezond verstand is wegebt. Tastend in het duister voelt ze tenen. ‘Niza?’ ze gebruikt de laatste krachtstoten die haar stembanden nog kunnen opbrengen. Het blijft ijzig stil. Ze voelt verder en realiseert zich dat de voet eindigt met een stuk bot. Ze wil schreeuwen. Ze wil zo ontzettend graag schreeuwen, een geluid blijft uit. Het is op. Zijn twee minuten, of uren verstreken? Had ze een blackout? Was ze onderweg naar een ander oord? In de verte klinkt gekrijs. Zahra’s gehoor is nog wat vertroebeld. Ze meent “Mama” te horen. Maar de Duivel misleid je graag in de duisternis. Een vleugje wind blaast in haar gezicht. De grond naast haar komt in beweging. Een sterke hand neemt haar pols vast. Opnieuw hoort ze: “Mama”, gevolgd door een knal.