Ik kijk mezelf aan. Mijn gezicht herhaalt zich op meerdere plekken in deze stad. Op vellen papier is hij afgedrukt en wappert aan bomen en kleeft aan lantaarnpalen. Mijn gezicht is telkens vanuit een ander perspectief vastgelegd. Soms kijkt mijn gezicht boos en soms lacht het. Mijn leeftijd en beroep wisselen. Ik ben 16 jaar, 20 jaar en 40 jaar. Ik ben psycholoog, advocaat en bakker. Er is maar een constante op al deze vellen met mijn gezicht, het woord vermist. Verdwaald loop ik rond in deze stad met tienduizend gezichten, op zoek naar het gezicht dat past. Elk gezicht lijkt voor een deel vertrouwd en voor een deel vervreemd. Ze zouden allemaal kunnen kloppen en juist daarom past er geen een. Verwoed versnel ik mijn pas door de stad met tienduizend gezichten. Op zoek naar duidelijkheid. Mijn hart raast, mijn ogen puilen, mijn benen vliegen en mijn handen maaien. Gezichten worden groter en blijven komen. Ik ren, maar zie geen paden meer, enkel gezichten die niet passen. Verstrikt in al mijn identiteiten val ik neer op de grond. De vellen papier met mijn gezichten zweven boven mij in een cirkel. Mijn hart bonkt. Mijn lichaam zweet. Wie ben ik? Degene die kijkt.