Het meisje op de boom lacht me toe, vrolijk. Een neppe lach voor de fotograaf. Dat ben ik. De gedachte vervliegt. Te vluchtig om door te dringen. Ik strompel voort. Een tweede boom. Weer die foto. Ik haat die foto. Niet echt een mening. Een mening heeft een emotionele kant. Ik heb geen emoties. Niet meer. Het is als een kortsluiting. Te veel stroom in één keer. Te veel emoties. Ik strompel voort. Mensen. Ze stoppen. Staren. Naar mij, denk ik, altijd naar mij. Maar ze lachen niet. Dat is vreemd. Als ze kijken dan lachen ze. Zo gaat dat bij mij. Omdat ik anders ben. Omdat ik vreemd ben. Omdat ik niet weet hoe en nooit zal weten hoe. Verward kijk ik rond op zoek naar het snijpunt van hun blikken. Maar er is niets. Enkel de straat. En een natte bruinrode streep over het asfalt. Een vrouw komt op me af. Ik stop. Mijn armen spannen, drukkend tegen mijn zij. Ik houd mijn adem in. Ik had het mis. Het is nog daar, ergens diep in mij: Angst. Ze is te oud om me te slaan. Volwassenen slaan niet. Volwassenen negeren. Haar armen grijpen mij. Ik wil schreeuwen. Slaan. Schoppen. Ik doe niets. Haar armen omarmen mij. Drukken mijn koude natte lijf tegen het hare. Mijn geest voelt leeg, vreemd. Wat is ze warm. Zacht. Veilig. Een traan. Een warme druppel rollend over het koude nat. En dan weet ik het weer. De brug. Oh hemel nee! Woede. Ik haat mezelf. Meer dan ooit. Voor wat ik bijna gedaan heb. Voor wat ik háár bijna aangedaan heb. “Het spijt me,” snik ik. Ze zegt iets rustgevend. Al wat ik nu wil is haar. Mijn moeder, mijn mama. Ik leef, voor haar.