#199 -Canis Lupus : 1712-2018 : wrok en wraak in Wolvega

Het blauwe bord met witte letters zegt mij, dat het hier ergens moet zijn. APPELSCHA. Links- of rechtsaf? Eigenlijk moet ik WOLVEGA hebben, is mij verteld. Heel vroeger zwierf mijn voorouderlijke roedel hier ergens in de buurt rond. Meer dan 300 jaar geleden in 1712, was er een laf menselijk wezen uit WOLVEGA die Albert Harms heette en één van mijn voorvaders doodde. De kaffer kreeg er nog 100 rijksdaalders voor ook. Daarna is de 88 kilo zware romp van mijn arme voorvader in een zandgat opgehangen. Als ik die Harms-nazaten in mijn poten krijg zijn ze nog niet jarig. Eerst moet ik WOLVEGA zien te vinden. Ik kan het niemand vragen, want zodra ik me ergens vertoon beginnen die gekke mensenwezens op twee gekleurde poten te gillen en rennen weg. En als ze niet op hun poten lopen dan zitten ze in gekleurde bakjes op ronde dingen die over een harde ondergrond razen. Die dingen stinken en maken nog lawaai ook. Eng gewoon. Gisteren stuitte ik op zo’n rij. Ik wilde oversteken, maar wist niet hoe. Sommige bakjes hielden stil. Er kwamen bewegende kleurige figuren uit op twee malle gekleurde poten. Blauwe poten, zwarte poten en één had zelfs dikke poten die voor de helft wit en voor de helft roze waren. Hij deed iets met een klein plat dingetje en riep naar de andere wezens : “Een wolf! Ik heb hem gefilmd! “Bel de Tv, Bert,” zei iets anders in blauw met rood. Ik spitste mijn oren. Tv? Was dat niet zo’n kastje waar die gekke mensen naar zitten te staren als ik 's avonds langs de huizen loop? Ik voelde me gevleid en liet het rood-blauw gekleurde geval mijn tanden zien in een vriendelijke grijns, maar die idioot maakte dat hij wegkwam. Jammer, misschien wist hij de weg naar WOLVEGA.