Nuchter en gastvrij? Als je alleen afgaat op de kranten en social media zou je de indruk krijgen dat ik de eerste wolf ben die ooit hun grenzen overschrijdt. Ik bevind me al zeker een week niet meer op het godverlaten Baltisch schild, maar zelfs in Nedersaksen had ik vrij ongemerkt mijn meters kunnen maken, soms zelfs openlijk. Goed, in Denemarken met zijn nogal benauwende volksaard moest ik ook uitkijken. Maar hier! En het is nota bene augustus: ik wist dat hele volksstammen dan wereldwijd uitwaaierden, tot in de verste uithoeken der aarde, als op Gods hoogsteigen bevel.

Nederland, onuitroeibaar religieus is het volk dat er woont. Toch snap ik hen wel, ik herken hun onvermogen, hun onvrede, hun gedrevenheid. De smachtende verhalen deden binnen mijn roedel al zeker een eeuw de ronde. Dat de Nederlander ons zou gaan missen, de rauwe en onvoorspelbare natuur. Ze werden ingesloten door hun met kadastrale precisie geplaatste bouwmarktschuttingen, waar ze in virtual reality hun tijd doorbrachten met hun celebritychihuahua's. En dat vreemdelingendebat hield ook maar niet op; ik kreeg steeds meer zin om mijn knuppel hard in dat hoenderhok te gooien. Toen mij ook nog eens de ophef ter ore kwam over de Oostvaardersplassen, was ik niet meer te houden.

Af en toe keel ik een schaap, dat zit nu eenmaal in mijn natuur. Ik ben net een valk, maar dan groter. En voor mij zijn zelfs de mensen bang, nog altijd. Die kogel gisteren, dat zal wel een gps-chip zijn geweest. Zo kunnen ze op hun smartphone precies zien waar ik zit. Ach, nu ben ik nog alleen, maar straks komen al die andere wolven. En anders flikken ze het elkaar wel. Lupus est homo homini, non homo, quom qualis sit non novit, luidt niet voor niets de absurde wijsheid. De mens is als een wolf voor de onbekende ander. Wij weten alles over onze eigen reputatie. Het zou hen nog verbazen hoe nobel wij onderling zijn.