Ik open mijn ogen. De zon schijnt voorzichtig tussen de bladeren. Ik strek mijn voorste poten uit en duw mijn achterste poten omhoog. Oe die zijn stijf. Even een paar keer lekker gapen. Mm de grond is vochtig en voelt koud aan. Wat voor dag zal dit zijn? Ik adem de lucht van deze dag diep in. Ik ruik dennenappels, ik ruik regen, ik ruik mollen en ik ruik… Hé wat is dat? Die geur? Fantastisch! Ik jank bijna gelijk van geluk maar kan dat nog net inhouden. Ik wroet mijn neus in de grond. Het klopt. Het klopt. Ik weet het zeker. Mijn staart wappert snel heen en weer. Ik hef mijn kop op en spits mijn oren. Stilte. Geen indringers. Ik dribbel vooruit en blijf met mijn neus net boven de grond hangen om de geur te volgen. De geur wordt sterker, intenser. Ik zak naar beneden. De haren van mijn buik raken net de grond. Ik spied de omgeving af. Een open veld met daarachter dichte struiken. Niet bewegende struiken. Daar links een trilling en een golfbeweging in de bladeren. Daar moet het zijn! Elke poot zet ik met al mijn concentratie zachtjes neer. Ik voel zand, grassprieten, takjes, stenen. Niets, nee niets, ontgaat me. Zo sluip ik dichter en dichterbij. Dan een oorverdovend geluid. Het trekt mijn oren uiteen. Mijn lichaam verstijfd. Mijn binnenste trilt. Dit moet iets gruwelijks zijn. Dit overtreft de natuur. Het geluid zwelt aan, neemt af en zwelt aan in hoge pieptonen. Ik druk me op de aarde. Ga ik dood? En dan, stilte. Mijn oren suizen. Alles leeft nog. De bomen, de aarde, de struiken, de wind en de geuren. We zijn er nog. Snel richt ik me weer op de linker struik. De grond is omgewoeld en de bladeren zijn afgebroken. Mijn prooi is ontsnapt. Ik snuif alle informatie op: Jong, gewond en zwetend. Ik vervolg mijn tocht.