Het is zover. Ik voel het en instinctief spits ik mijn oren. Achter de wind is de nachtelijke wereld echter stil. Alleen de bomen knikken me vriendelijk toe. Zo ver van huis ben ik blij met hun geruststellende aanwezigheid en even schuur ik met mijn flanken tegen de koele bast van een oude reus. Dan gebeurt het. Uit het niets en zonder enige waarschuwing vooraf, verschijnt een roedel wolven. Ik volg ze nu al dagen en schrik gelukkig nauwelijks meer van hun plotse aanwezigheid. Het alfamannetje kijkt me aan, zwaait ter begroeting met zijn indrukwekkende, grijze staart en draait zich om. In een vederlichte draf manoeuvreert hij zich soepel tussen de bomen door. Samen met de rest van de groep volg ik zijn voorbeeld. Ik voel dat ik bij ze hoor. Dat ik onderdeel ben van deze vreemde, reukloze roedel. Iedere nacht roepen ze me en ik kan niet anders dan antwoorden. Ze wijzen me de weg door onbekende velden en bossen en ontwijken met gemak de onheilspellend verlichte linten die zich door dit landschap slingeren en waar ik dood en gevaar ruik. Honger en dorst heb ik in dagen niet gehad. Ze leiden me langs ondiepe poelen en druk bevolkte hazenlegers. Bomen maken plaats voor zachte heuvels vol heide. Onvermoeibaar klimmen we door een zee van paars naar de top van een glooiende helling. Bovenaan houdt de grijze leider in. Zijn ogen zoeken de mijne en richten zich daarna op de omgeving. Ik volg zijn blik en kijk om me heen. Iets diep binnenin mij roert zich. Het lijkt alsof ik hier eerder was, alsof deze plek mij, na een lange afwezigheid, als een oude vriend in zijn armen sluit. Ik hef mijn kop naar de zilveren maan en huil van geluk. Ik ben thuis.