#199 Eenzaam huilen

Ik weet de vroegere tijden nog, dat wolven vrij door bossen konden rennen en zo hard mogelijk konden huilen naar de maan. Het is lang geleden dat ik met de roedel samen heb gegeten, gehuild en gestoeid. Wanneer de laatste keer was weet ik niet meer precies; ik houd geen rekening met de tijd. Wél weet ik dat mijn haren langer zijn geworden en als ik drink uit de rivier wordt mijn gezicht steeds een beetje langer. Ik herinner me dat ik nog een stuk jonger was, dat mijn kop nog strak en jeugdig was. Het was avond en de roedel lag in het maanlicht een hert te verteren. De rust was echter niets meer dan schijn. Er heerste onrust in de roede. De leider was dood, het voedsel werd schaars en waar 's avonds vroeger gezamenlijk gehuild werd uit vreugde, werd er nu alleen maar gepeinsd. Dat is de reden dat ik vluchtte. Ik was niet van plan te wachten op het onvermijdelijke, reusachtige gevecht dat zou plaatsvinden als er een nieuwe leider zou moeten worden gekozen. Samen met de voedselschaarste kon het bijna niet anders dan dat het een bloederig feest zou worden. Dus ik zocht mijn toekomst in het buurland, waar ik in mijn eentje voedsel moet zoeken en eenzaam moet slapen. Het nieuwe land is klein. De bossen zijn niet zo groot als ik me kan herinneren en soms hoor ik zelfs mensen lopen. Het is dat ik in mijn eentje ben, anders waren we allang gepakt. Toch voel ik me hier beperkt, benauwd. Het land is klein en als ik te lang rechtdoor loop, word ik vanzelf overreden door hoopjes ijzer. Het is om deze reden dat ik 's avonds, als ik stil in mijn hol zit en verlang naar vroeger, dat ik niet meer huil naar de maan.