Een gewond konijn is een makkelijke prooi zo vroeg in de avond. Nergens is open veld langs de stinkende zwarte strook vol ronkende dingen met lichten. Hirta zoekt de verse hap op, hij staat in een verblindend licht. De klap slaat hem van de zwarte vlakte in de greppel. Hij piept nog even, ik lik het bloed van zijn snuit, zijn ogen kijken mij nog een keer aan, dan wordt hij slap. Er komt een mens aanlopen, ik stap achteruit en druk mijn buik tegen de grond. Onder de takken van de boom door zie ik de man met zijn achterpoot tegen Hirta duwen. Uit zijn voorpoot komt een lichtflits, hij loopt rechtop terug en als hij vergenoeg is ga ik nog een keer ruiken of Hirta echt dood is. Ik weet nu dat ik alleen ben in een vreemd land. Het ruikt hier anders, vochtig, koeien, paarden, schapen, kippen, honden en katten. En mensen. Mijn buik begint al te hangen, Hirta is er niet meer om te jagen voor de jongen en voor mij. Er stopt weer zo’n groot ding met lichten. Er komen twee figuren uit die Hirta optillen en meenemen. Als zij wegrijden kijk ik naar de maan en huil. Geen soortgenoot antwoordt. Hirta de hertendoder, dat was zijn vader, zelf heeft hij nooit meer dan een kalfje gedood. Kippen zijn het kansrijkst om de welpen te voeden. Nog drie keer laat ik een huilend geluid de nacht in schallen en wacht op antwoord. Alleen een herdershond reageert. Enige tijd blijft het stil op de zwarte vlakte, ik waag mij bij het konijn en trek hem mee het gras in. Het vult mijn buik. Onder de boom is een goede plek om te slapen. Over enkele dagen moet ik een veilige plek vinden voor mijn welpen.