Voor de derde keer opende Evert het adresboek op zijn telefoon. Een paar seconden staarde hij naar het nummer van Anja. Hij legde zijn mobiel weer naast hem op het bankje. Voor hem meanderde de kreek richting het einde van het park. Hij snoof de geur van jasmijn op. Het leek wel of met het tot bloei komen van de natuur, zijn gevoelens ook tot bloei waren gekomen. Jarenlang had hij ze genegeerd. Nadat zijn jeugdliefde het had uitgemaakt had hij ieder liefdesgevoel buitengesloten. Tegenover zijn vrienden beweerde hij dat hij de ware nog niet had ontmoet. Onzin besefte hij. Een leugen waarin hij zelf was gaan geloven. Eén afwijzing mag toch geen reden zijn om een leven zonder liefde te leiden? Anja had hem de ogen geopend. Hopelijk was het nog niet te laat. Toen ze gisteren vertelde over haar gevoelens voor hem, had hij gelachen en gezegd dat het niet wederzijds was. Hoe moet ze zich hebben gevoeld? Uitgelachen? Afgewezen? Beiden? Evert drukte met zijn vuist zo hard op zijn voorhoofd dat het een afdruk achter moest laten. Voor de vierde keer opende hij het adresboek en scrolde naar het nummer van Anja. Zijn duim zweefde even boven de groene toets. Er was geen ontsnappen aan. Hij kon niet verder voordat hij dit gesprek zou voeren. Hij drukte op de groene knop. De telefoon ging over. “Met Anja.” “Anja, je spreekt met Evert. Ik wil zeggen dat het me vreselijk spijt van gisteren. Kunnen we alsjeblieft vanmiddag afspreken?” Een paar tellen bleef het stil. “Ja, graag.” Evert ademde diep in. Het leek alsof de jasmijn nog lekkerder rook dan daarnet.