Voor zijn gevoel komt er geen einde aan de Willemsbrug. Sinds zijn aankomst had hij alle bruggen over de Maas al eens geprobeerd. Dit is de kortste route naar huis, maar het blijft een dagelijkse kwelling, die hij nog het beste kan vergelijken met zijn lessen Nederlands van destijds. Links en rechts halen fietsers, hardlopers en zelfs wandelaars hem in. Niemand biedt hulp aan, hij trekt hooguit een verbaasde blik.

Nu is hij bijna halverwege. Musa ziet naast zich hoe er witte kopjes op het water deinen. Voor zijn ogen verandert de pyloon in een bloedrode waas als hij opnieuw uit alle macht een stap tegen de wind in zet. Weer een paar decimeter. Maar het zal hem lukken, al moet hij desnoods zijn laatste krachten aanwenden en al is hij onderweg tot de avond valt. Al was het allemaal voor niets.

Vroeger, bij het hoeden, rende hij fluitend hele kilometers om de kudde bijeen te houden. Wat lijkt het nog maar een ontstellend kort mensenleven geleden! Hij denkt vaak met weemoed terug aan die jonge man, die nu een volslagen vreemde voor hem lijkt. Een ander leven, een andere wereld. Hij had zich krampachtig doodgehouden. Zo hadden de rebellen hem over het hoofd gezien en als door een wonder was hij niet geraakt door de kogels die in het wilde weg werden afgevuurd.

Dankzij de vroege ochtendschemering was het hem gelukt ongezien aan de moordlust te ontkomen. Zonder gevoel voor tijd had hij aan een stuk door gerend tot hij de rand van een stad bereikte. Samen met een groepje andere ontheemden was hij uiteindelijk terechtgekomen op een vlucht naar een ver, vreemd, veilig land. Daar stond hij er weer alleen voor, met een opdracht die nog vele malen zwaarder was dan deze klus. Het besef gaf hem altijd moed.

Bijna in trance tilt hij het betonblok nog eenmaal op en legt hij het op de leuning. Het transportplankje gooit hij weg, het touw bindt hij om zijn hals. Ver onder hem lonkt het zwarte water, waar zijn lief hem opwacht.