Geen afbeelding

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anne C. Claes 15 juni 2018 - 15:16

Wekelijkse schrijfopdracht #198 – Vluchten- "Moord en brand"

Moord en brand Toen de muur viel, konden ze het niet geloven. De wereld vertraagde, de stenen vielen één na één, tot de muur er niet meer was. Geluid volgde, als donder na bliksem. Karen was op tijd weggesprongen. De twee zusjes vluchtten. Colette deed de voordeur open en bukte zich bij de gevallen scheidsmuur, trok aan de schommel die onder de stenen lag. Waar haalden ze het vandaan, een zwier vastmaken aan een muur? In de verte liepen haar dochters. Ze keek opnieuw naar de ruïne en rilde. Ze hoorde het ronken van vliegtuigen, sirenes, fluiten. De wereld vertraagde, de grond danste, stenen vielen één na één. De straat waarin ze samen met mama en zoveel andere mensen liep, was opeens weg. Leeg. Verdwenen waren ze, de oude dame met een papegaai in een kooi, de jonge man naast een fiets, twee zakken op de bagagedrager. Weg was ze, de vrouw met een sjaal op haar hoofd, een jong meisje aan haar hand. Het kind leek te klein voor haar ruige, grijze jas. Alles brandde, niets stond nog recht. Uit zwarte rook, kwam de vrouw met de sjaal tevoorschijn. Een lege, grijze jas in haar hand. Ze gilde onophoudelijk: “Thérèse, Thérèse!” De vrouw kwam naar haar toe, de mantel voor zich uit. Krijsend. Colette zette het op een lopen. Haar dochters. Ze rende achter hen aan. De twee jonge zussen vluchtten nog steeds, in paniek renden ze door de wijk. Buren staarden hen aan, jongens riepen hen na, een auto week uit. Ze liepen naast elkaar in een hijgende cadans. Ze hoorden niets, alleen hun ademhaling en de stenen die telkens opnieuw vielen, hen bijna verpletterden. Colette haalde hen in, riep. “Karen, Ellen,” gilde ze,“stop! Het was maar een muur. Kinderen! Kindjes toch!”

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
PeterFD 16 juni 2018 - 18:02
heftig verhaal dat in flitsen voorbij komt, passend bij de situatie, die ik niet helemaal begrijp, maar dat geeft niet eens met Levina: bijzondere stijl

Geen afbeelding

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anne C. Claes 16 juni 2018 - 18:55
heftig verhaal dat in flitsen voorbij komt, passend bij de situatie, die ik niet helemaal begrijp, maar dat geeft niet eens met Levina: bijzondere stijl
Dank je wel Peter. Mijn verhaal flitst als de gedachten in mijn hoofd, soms zit er gewoon teveel in :) Je moet mijn vertelsels eerder voelen dan denken, denk ik :)

Geen afbeelding

Lid sinds

8 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
mw.Marie 16 juni 2018 - 21:15
Anne, ik lees je voor het eerst, dat ligt aan mij, ik ben soms even weg van het forum. Je verhaal deed me denken aan de val van de muur in Berlijn, maar daarna toch meer oorlogsgeweld door de vliegtuigen etc. Ik vind het spannend geschreven. Is Therèse de dochter van de vrouw in de grijze jas? Haar angst breng je goed over op mij als lezer. Colette doet dat ook. Je geeft aan na het geluid van de vliegtuigen en de brand: ze rilde. De laatste alinea vind ik wat minder sterk. In mijn gevoel is het een opluchting voor Colette dat ze haar twee dochters ziet, Misschien dat wat veranderen. Ik kom graag weer lezen. Fijn weekend.

Geen afbeelding

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anne C. Claes 17 juni 2018 - 17:01
Anne, ik lees je voor het eerst, dat ligt aan mij, ik ben soms even weg van het forum. Je verhaal deed me denken aan de val van de muur in Berlijn, maar daarna toch meer oorlogsgeweld door de vliegtuigen etc. Ik vind het spannend geschreven. Is Therèse de dochter van de vrouw in de grijze jas? Haar angst breng je goed over op mij als lezer. Colette doet dat ook. Je geeft aan na het geluid van de vliegtuigen en de brand: ze rilde. De laatste alinea vind ik wat minder sterk. In mijn gevoel is het een opluchting voor Colette dat ze haar twee dochters ziet, Misschien dat wat veranderen. Ik kom graag weer lezen. Fijn weekend.
Dank voor je reactie. De opluchting in de laatste alinea was de bedoeling. Haar dochters moesten niet vluchten en dat wil ze hen duidelijk maken. In feite is dit verhaal een oorlogstrauma van mijn moeder. Ze is samen met haar moeder in een bomtrechter gevallen en heeft dan die vrouw gezien met die lege jas, die wanhopig op haar kind riep.Inderdaad Thérèse in mijn verhaal. Ik ben zo blij dat ik nooit een oorlog heb meegemaakt. Het verhaal van de schommel is ook echt gebeurd, mijn zus en ik hadden als we klein waren een schommel aan een muur vastgemaakt en dan is die muur tijdens het schommelen ingestort. mijn zus en ik zijn dan in paniek beginnen lopen en lopen.... Ook een tof wekend voor jou:)

Geen afbeelding

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anne C. Claes 17 juni 2018 - 17:04
Hoe fantasie met je op de loop kan gaan. Spannend verhaal, graag gelezen. Fijne zondag
Dank je wel voor je reactie. Tof om te zien dat je het graag las. :) Het verhaal is gedeeltelijk fantasie en gedeeltelijk werkelijkheid. Enerzijds is dit verhaal een oorlogstrauma van mijn moeder. Ze is samen met haar moeder in een bomtrechter gevallen en heeft dan die vrouw gezien met die lege jas, die wanhopig op haar kind riep. Ik ben zo blij dat ik nooit een oorlog heb meegemaakt. Het verhaal van de schommel is ook echt gebeurd. Mijn zus en ik hadden als we klein waren een schommel aan een muur vastgemaakt en dan is die muur tijdens het schommelen ingestort. Mijn zus en ik zijn dan in paniek beginnen lopen en lopen.... Vluchten eigenlijk.

Geen afbeelding

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anne C. Claes 17 juni 2018 - 17:13
Algemene opmerking op dit verhaal dat ik schreef: schrijven is de werkelijkheid transformeren en soms ook naar je hand zetten. Mijn verhaal is echt gebeurd en ook weer niet. Ik heb twee aparte, echt gebeurde feiten in elkaar laten vloeien en die vormen dan een fictief verhaal. Boeiend vind ik dat. Ik denk dat dat bij jullie soms ook wel zo zal zijn? Enerzijds is dit verhaal een oorlogstrauma van mijn moeder. Ze is, toen ze tien jaar was, samen met haar moeder in een bomtrechter gevallen en heeft dan die vrouw gezien met die lege jas, die wanhopig op haar kind riep. Het verhaal van de schommel is ook echt gebeurd. Mijn zus en ik hadden toen we klein waren een schommel aan een muur vastgemaakt en dan is die muur tijdens het schommelen ingestort. Mijn zus en ik zijn dan in paniek beginnen lopen en lopen.... Vluchten eigenlijk.

Profile picture for user Schrijfcoach Odile Schmidt

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Schrijfcoach O… 18 juni 2018 - 13:45
Graag gelezen, Anne. Ik vind het mooi dat je verschillende beelden rond vallende muren tot een geheel hebt gevlochten. Dit doet me denken aan wat mogelijk is met schilderkunst en zie hier dat het je lukt er een poëtische vorm van de maken die verrassend is. Er zit een mooi ritme in ook.

Profile picture for user Riny

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Riny 19 juni 2018 - 11:55
Anne, ... je had me bij de neus. In eerste instantie dacht ik aan de Val van de Muur in Berlijn, ie nam me aan de hand om mee te rennen en te vluchten. Tijdens dat proces dacht ik aan een nachtmerrie. Je schrijft spannend en voortvarend (het rennen).

Geen afbeelding

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
'leeghoofd' 20 juni 2018 - 10:45
Een flitsend drama, waar ik eerst de personages niet kan plaatsen. Door te starten met Karen, zie ik haar als hoofdpersoon. Dan heb je twee zusjes. Volgt Colette. Heb je haar dochters. Wie nu wie is maak ik er niet uit, alleen vermoed ik dat de dochters de zusjes zijn. De zin van Karen laten volgen door suggestie Samen met haar zusje vluchtte ze weg lijkt me al een stap helderder. Er lijkt me een voortdurende wissel in perspectief. Colette rent achter de zusjes aan (persp. Colette), dan de zusjes die tijdens hun rennen zien en denken (persp. van twee mensen tegelijkertijd), dan weer Colette die roept dat het maar een muur is. (Persp. Colette) Ik weet niet of het je bedoeling is om woorden, zinsdelen te herhalen. Toen de muur viel, konden ze het niet geloven. De wereld vertraagde, de stenen vielen één na één, tot de muur er niet meer was. Geluid volgde, als donder na bliksem. Dan De wereld vertraagde, de grond danste, stenen vielen één na één. De stenen vielen van begin af aan één na één, wat rest is een ruïne (kan dat gezegd worden van een gevallen muur, mss wel). Wat valt er verder in de volgende alinea? Niet de muur. Zou ik het over de huizen hebben die om me heen instorten. Het drama met de zoekende mensen, de details om hun persoon vind ik heel knap.

Geen afbeelding

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
'leeghoofd' 20 juni 2018 - 10:48
Na vier keer lezen heb ik door dat er bij alinea drie een herinnering naar boven komt. Dat mag voor mij dan iets uitgesprokener zijn.

Geen afbeelding

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
anoniem108 20 juni 2018 - 13:59
Nadat ik de reacties van anderen en je eigen heb gelezen ben ik erachter, dat het oorlogstafereel een flashback is. Dat is -na mijn begrippen- geweldig beeldend, emotioneel en tegelijk realistisch beschreven, maar ik had het eerst niet door. Ik dacht, dat de muur was ingestort, dat mensen van de aardbodem waren geveegd en alles in brand stond. Vandaar, dat ik de laatste zinsnede "het is maar een muur" haaks vond staan op de inhoud. Nu ik weet hoe de vork in de steel zit, kan ik niets anders zeggen dan : petje af. Knap stukje opzwepend werk, met een haast filmisch effect.

Geen afbeelding

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anne C. Claes 21 juni 2018 - 16:22
Aan allen, dank voor jullie positieve reacties! Inderdaad, nu ik het zelf nog eens herlees, had ik iets kunnen toevoegen om duidelijk te maken dat het om een herinnering ging. Jullie kunnen niet in lijn hoofd kijken he :) Soms word ik te veel meegesleept door de beelden die ik voor me zie.

Geen afbeelding

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anne C. Claes 22 juni 2018 - 12:15
Graag gelezen, Anne. Ik vind het mooi dat je verschillende beelden rond vallende muren tot een geheel hebt gevlochten. Dit doet me denken aan wat mogelijk is met schilderkunst en zie hier dat het je lukt er een poëtische vorm van de maken die verrassend is. Er zit een mooi ritme in ook.
Dank je wel voor je positieve reactie. Ja dat poëtisch schrijven doe ik niet met opzet, maar het is soms wel typerend voor mijn verhalen merk ik. Ik ben een grote bewonderaar van de Afghaans-Franse Atiq Rahimi die heel poëtisch schrijft, dus ik vind je opmerking een dubbel compliment. :)

Geen afbeelding

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anne C. Claes 22 juni 2018 - 12:17
Nadat ik de reacties van anderen en je eigen heb gelezen ben ik erachter, dat het oorlogstafereel een flashback is. Dat is -na mijn begrippen- geweldig beeldend, emotioneel en tegelijk realistisch beschreven, maar ik had het eerst niet door. Ik dacht, dat de muur was ingestort, dat mensen van de aardbodem waren geveegd en alles in brand stond. Vandaar, dat ik de laatste zinsnede "het is maar een muur" haaks vond staan op de inhoud. Nu ik weet hoe de vork in de steel zit, kan ik niets anders zeggen dan : petje af. Knap stukje opzwepend werk, met een haast filmisch effect.
Dank je wel Edith voor je bijzonder opbeurende reactie :) Ja ik had iets moeten invoegen om aan te tonen dat het om een flashback ging, soms laat ik me te veel meeslepen door de beelden die ik zie en voel. Je kan niet in mijn hoofd kijken he, dus daar ga ik wel op letten.