Vluchten. Wat een zaligheid als ik dat kan, vluchten. Naar wat, dat maakt op zich niet zoveel uit, zolang het maar vluchten is. Even weg uit deze uitzichtloze situatie, niet meer hoeven nadenken. Lekker rennen over de met ijs en sneeuw bedekte vlakten, sneller dan ik ooit gerend heb, uitzinnig hijgend. De ijzige wind strijkt langs mijn gezicht, beroert mijn haren, tovert ijskristallen op mijn lippen, laat mijn wangen schrijnen, mijn neus druipen. Ik lach. Van diep in mijn borstkas. Luid. Levend. Even besef ik niet hoe het er echt met me voor staat, even ben ik ...weg. Maar onvermijdelijk komt het moment dat ik terugkeer naar mijn lichaam, dat mijn geest weer in die pijnlijke massa wordt gegooid. Ook al doe ik nog zo mijn best om het uit te stellen, klamp ik me wanhopig aan de laatste restjes sneeuw en ijs vast, met een rotvaart flikker ik terug in dat verlamde lijf van me, dat nutteloze, van pijn doortrokken omhulsel dat mijn geest als een gevangeniscel omgeeft. Meteen komt alles weer terug, hoor ik mijn gezellin gillen, mijn dochters huilen, voel ik het vuur branden. Voel ik hoe mijn benen in as veranderen, hoe mijn hoofdhuid smelt. Nooit zal ik meer over de vlakten rennen, mijn troep aanvoeren, mijn merries leiden. Het sneeuwt. Het sneeuwt pijn in mijn geest. Dikke vlokken, die alles wat ik ooit was bedekken met een witte laag vergetelheid.