Ik lig in de kofferbak van Sjaaks auto, en ik had de tape om mijn polsen al drie minuten na vertrek losgekregen. Als Sjaak slim was, en dat is hij niet, had hij gewoon handboeien gebruikt. Nu wacht ik tot hij en Bozidar bij hun bestemming arriveren. Ik luister naar zijn autoradio die op topvolume ‘Sinterklaas, wie kent hem niet?’ van Het Goede Doel speelt. Sjaak zingt mee, en legt extra nadruk op het “En natuurlijk Zwarte Piet!” gedeelte. Bang ben ik niet meer, want Sjaak had een koevoet in zijn kofferbak laten liggen. De auto stopt, en de radio floept uit. Ik hoor buiten krekels. “Oké Boos, ik doe de kofferbak open, en jij stopt er twee blauwe bonen in. Mozambique Drill, je weet toch?” Bozidar zegt niets. Hij zegt nooit iets. De kofferbak gaat open, en ik sla Bozidar op zijn hoofd met de koevoet. Ik hoor iets kraken. Ik spring uit de kofferbak en zet het op een rennen. “Kom op Boos, schiet die Chinees overhoop.” Jezus Sjaak, ik ben half Koreaans, snap dat nu eens. Kogels vliegen langs mijn hoofd, en takken kraken onder mijn schoenen. Na flink wat ren, spring en klimwerk, ben ik ze kwijtgeraakt. Maar nu ben ik wel verdwaald in het bos. Een fluitdeuntje klinkt, en in het maanlicht loopt iets op me af. Hij is drie meter lang, met een paar krullende hoorns op zijn hoofd. Zijn harige lichaam beweegt zich voort op een paar geitenpoten. Hij toont mij een hand die zo groot is als mijn hoofd, met vijf onnatuurlijk lange vingers. “Breng bij mij de nacht door. Ik zal je beschermen. Je hoeft alleen maar jouw hand in de mijne te leggen.” Zegt hij in een taal die ik niet ken, maar wel versta. Ik steek mijn hand uit.