Aangenaam. Ik ben een vel papier dat al een half jaar op een bureau ligt. Ik word zo nu en dan opgepakt, haastig gelezen en weer neergelegd. Verder gebeurt er niet veel. Ik zie het licht en donker worden en hoor werknemers overleggen. Soms wordt er een kop thee op me gezet en heel zelden valt er een druppel thee op me. Dat doet overigens behoorlijk pijn. Maar goed, verder heb ik een rustig en vreedzaam leven. Deze gang van zaken herhaalt zich al maanden, tot voor kort. Het begon op een woensdagochtend. De werknemers liepen bij binnenkomst naar de ramen. Deze werden opengezet en de rolluiken werden naar beneden gedaan. Verder hoorde ik mensen op slippers lopen en werd er geen thee maar water met citroen op me neergezet. Ook werd het steeds warmer en warmer. Dus ik werd loom en slaperig. En net op het moment dat ik wegdoezelde, zo rond een uur of vier, werd er met een klap een mok op mij gezet, zodat ik geen kant uit kon. Vervolgens werd de ventilator aangezet en waaide er wind onder en boven mij door. Ik wapperde en flapperde, maar kon geen kant uit. Het kietelde als een gek. Niemand die luisterde naar mijn kreten en roepen. Het ging wel een uur door. Dit herhaalt zich nu al dagen, deze martelgang, deze zomerse kieteldood.