Wekelijkse Schrijfopdracht - # 197 – Oververhit Tjonge, dat valt niet mee in de supermarkt; het is er heerlijk koel, maar toch … Ze loopt een beetje van hot naar her; lijstje vergeten. De koffiemelk staat toch … , nee toch niet. Erica besluit naar huis te gaan; dit wordt niks. En ach, ze zal het weekend niet omkomen van de honger, - ‘schaam je’ zegt haar binnenstemmetje. Even later is haar winkelwagentje toch gevuld. Nu de boodschappen op de kassaband zetten, na betaling terug in het wagentje, op naar de fiets. Verdelen over de fietstassen, het meest lichte spul in het fietsmandje. Staat de fiets wel in balans? Het wagentje weer op zijn plaats zetten. Bij thuiskomst, de boodschappen per fietsmandje tegelijk naar de keuken brengen, verdelen over de diverse kasten. Pfft … wat een hitte waar een mens al niet druk mee kan zijn. Ze vlucht naar haar leunstoel met bedieningsknopjes. Dat ligt heerlijk. Toch voelt ze zich niet prettig, net een enorme katoenen pluizenbol zonder zuurstof, neergedrukt door warm kleverig spinrag. Ze denkt aan de Griekse goden en godinnen die het heel vroeger voor het zeggen hadden. Is dat wel zo? De laatste tijd twijfelt ze aan alles. Die goden hadden het mooi voor elkaar: wilde je als vrouw niet de man hebben die verlekkerd achter je aan zat dan veranderde je jezelf in een merrie, maar zo’n god, ook niet gek veranderde zichzelf in een hengst en hoppeka d’r op, kwam ook nog een kleintje van maar wie, dat … ‘Mam mam, gaat het wel met je?’ Erica beweegt zich en kijkt dan in het bezorgde gezicht van Nynke. ‘Oh lieverd, wat een heerlijke stoel is dat toch en wat fijn dat je er bent! Ik was even helemaal weg. Bah, wat ben ik toch duf, ik wil dat helemaal niet zijn. Ik droomde van de Griekse goden en … ‘Dat weet ik. Wat denk je van een wandelingetje met de zonen van William Grant? Kun je nog even verder dromen.’ Erica kijkt verbaasd naar Nynke en schiet dan in de lach. ‘Ja, laten we dat doen, maar dan wel met veel ijsklonten.’