‘Nee, nee, niet nu!’ In paniek staar ik naar het logge apparaat dat mij de laatste uren koel hield. Met een laatste stuiptrekking stopte het zojuist met zoemen en de lucht in het kantoor lijkt zich instant te verdikken. Ik druk een aantal keren verwoed op de aan-en-uit knop van mijn vintage airco, maar er komt geen zuchtje wind meer uit de oude grill. Ik trek het snoer uit het contact, wacht even en stop hem er dan weer in. Niets. Moedeloos tuur ik uit het raam. Twee verdiepingen lager is de parkeerplaats leeg. Dure auto’s hebben plaatsgemaakt voor lange schaduwen. Natuurlijk is er niemand meer; alleen ik ben zo gek om deze warme zomeravond aan de presentatie van mijn manager te besteden. ‘Idioot!’ schreeuw ik tegen mezelf en in een vlaag van wanhoop schop ik tegen het zwijgende apparaat. De hitte lijkt zich van schrik even te ontladen, maar bolt zich dan direct weer samen. En terwijl zweetdruppeltjes zich langs mijn rug een weg naar beneden banen, ploft de grill met een klap op de vloerbedekking. Het onooglijke bakbeest kijkt mij met zijn gapende wond beschuldigend aan. ‘Wat nou?’ roep ik tegen het hoopje ijzer. ‘Dat krijg je ervan als je je werk niet doet! Dan kan je een schop onder je kont verwachten!’ Woest veeg ik wat losgeraakte lokken uit mijn gezicht en stamp terug naar mijn computer. Ik neem een grote slok water uit het glas dat naast mijn toetsenbord staat. Het smaakt muf en geeft me geen verkoeling, slechts rillingen. Dan wellen uit het niets ineens tranen op. ‘Niet huilen’, mompel ik, maar het heeft geen zin. Dikke druppels vallen op het bureau. Net als ik dreig te verdrinken, hoor ik geritsel. Met mijn vertroebelde zicht probeer ik het geluid te lokaliseren. Het is de airco. In zijn gewonde hart beweegt iets. En nog voordat ik met mijn ogen kan knipperen kruipt er, heel voorzichtig, een vlinder vanuit het donker naar buiten. Even blijft ze op het randje zitten, maar dan spreidt ze haar vleugels en fladdert op, richting de deur, de zomer tegemoet.