Orlando Tam was de vloermanager van Fire Up Briketten en Houtskool waar ik in de zomer van 2003 een vakantiebaantje had. Orlando was een Surinaamse slavendrijver, zwart als de nacht en meedogenloos. Hij was de baas over alle vakantiekrachten die in de zomervakantie in het magazijn hielpen. Er kwamen containers vol zakken houtskool of briketten binnen en die zakken stapelden we netjes in verstek op pallets, tien lagen hoog, waarna we deze dicht sealden met trekfolie. Als we aan het lossen waren, sloeg Orlando in een oorverdovend ritme met een bezem op de zijkant van de container om ons aan te sporen. ‘Doorwerken, studentjes! Hop hop hop!’ riep hij aldoor. ‘Studentjes’ was zijn favoriete belediging. Die zomer was er ook een hittegolf. De eerste twee weken van augustus was de temperatuur steevast boven de 30 graden. De warmte die van de plaatijzeren wanden van de loods af kwam was verschroeiend. Binnen was het een oven. Op de stalen roosters van het laadperron stapelden we hijgend onze pallets vol. Het was zo heet dat tegen het continue zweten niet op te drinken was. Ik dronk dagelijks twee anderhalve liter pakken ijsthee leeg en had er nog niet genoeg aan. Elke keer dat we het zegel van een nieuwe container verbraken en hem opentrokken, vulde een zwarte stofwolk de lucht. Het magazijn van Fire Up in de eerste twee weken van augustus 2003 was dus zo ongeveer letterlijk de hel. Oké, niet letterlijk. Er waren geen overleden ongelovigen die een eeuwigheid lang gefolterd werden, maar het was wel gruwelijk heet. En het was een marteling. En Orlando Tam was er de baas. ‘Doe wat de neger zegt, studentjes’ riep hij hysterisch en lachte als een hyena. Het liefst hadden we hem met trekfolie ingesealt en in een lege container mee terug gestuurd naar Somalië of waar die briketten ook vandaan kwamen. Maar iedere dag verdroegen we zijn hoon en intimidatie. Hoe zwaar het ook was. Hoe heet het ook was. Voor ons was het een paar weken vakantiewerk. Hij was verdoemd tot deze hel.