Koken Stef wiste het zweet van zijn voorhoofd. De hitte deed hem aan het zuiden van Spanje denken, aan de onmogelijke zomers in Andalusië. Een kok had het nooit koud, ook niet met airco in de keuken. In Nerja had hij zelfs zonder verkoeling gewerkt. Nog geen ventilator. Peter, de jonge kok in opleiding, volgde hem overal. Als hij niet stopte, zou hij hem om een emmer stoom sturen of gedroogde ijsblokjes. Koksmoppen. De hitte vandaag, op een meidag in Mechelen, in de keuken van het congrescentrum, was vergelijkbaar met die in het diepe zuiden. Wel plakte ze meer aan je lijf, ze was vochtiger en woog meer. In Nerja had de warmte geprikt, je hoofd werd met satéstokken doorboord. Het was waanzin om daar zonder pet of hoed rond te lopen, al had hij het wel gedaan. De Spanjaarden schudden hun hoofd, als ze toeristen in de zon zagen zitten. Hier was het dan wel geen vijftig graden in de keuken, maar toch. Net zoals kruiden, voegden herinneringen iets toe. Hitte, op dit moment. Hij haalde de hapjes uit de oven. Nog meer hitte. “Hoe doe je dat toch chef?” zei Peter. “Die hapjes met je blote handen vastnemen?” “Dat went, Peter, het is gewoonte, niet meer dan dat.” Peter scheen hem niet te geloven. “Na een tijd voel je de hitte niet meer.” Hij deed zijn schort en bandana af. “Ik ga een sigaret roken.” Hij stond net buiten, op de trappen, toen zijn vrouw belde. Hij kon het niet geloven, wat ze vertelde. Het was niet waar. “Nee, ik werk verder,” zei hij tegen haar. Toen hij terug in de keuken kwam, liet Peter vloekend hapjes uit zijn hand vallen. Stef nam de andere van het rooster. Zijn vader was al meer dan een week dood en gecremeerd. Zijn stiefmoeder had pas nu iets laten weten. “Hoe doe je dat toch chef?” zei Peter."Ze komen net uit de oven." “Ik voel niks, jongen” zei hij, “ik voel niks meer.”