#195 Winter Met lood in mijn schoenen en mijn humeur op half zeven begeef ik mij door de drukke winkelstraat. Niet opvallen, door mij inmiddels tot kunst verheven. Mijn gezicht gaat half verscholen achter een aviator-zonnebril en mijn haargrens wordt bedekt door een zwarte pet met gele stiksels. Ondanks het warme zomerweer draag ik een lange zwarte broek met een simpel grijs T-shirt en een zwarte bomber. Zweetparels beginnen zich in mijn nek te vormen. In mijn gedachten is het winter. Dat is eigenlijk altijd al zo geweest. Mijn emotieloze bestaan maakt me geschikt voor taken die een normaal mens niet zonder gewetenswroeging uit zou kunnen voeren. De dame voor me mindert vaart en door mijn gemijmer loop ik met een knal tegen haar achterste aan en ze valt. Een scheldkanonnade volgt. Terwijl ik haar overeind help bied ik mijn excuses aan. Ze kijkt me taxerend aan en een koude rilling kruipt over mijn rug. Haar ijsblauwe ogen kijken recht door me heen en ze zegt met een kleine glimlach en een knipoog: “Excuses aanvaard. Normaal heb ik pas fysiek contact na twee dates.” Verward kijk ik haar aan en voor ik het besef duwt ze een briefje in mijn handen. Uitdagend houdt ze haar rechterhand iets te lang op mijn linkerhand, voor ze zich omdraait en haar weg door de drukke straat vervolgt. Verbijsterd blijf ik achter. Ik ontvouw het briefje en daar staan 10 cijfers en een naam. Eva. Ik vervolg mijn weg. Mijn doelwit nog steeds binnen bereik. Hij duikt een steegje in en ik volg, met mijn rechterhand reikend naar het vuurwapen in mijn binnenzak. Na een paar meter sta ik stil en strek mijn arm. Ik richt met trillende armen naar de lopende man. Ik kan het niet. In mijn gedachten was het altijd winter.