#195 Uit welke hoek de wind ook waait

'We hadden nooit in het donker op pad moeten gaan. We weten hier heg noch steg.' Mijn stem trilt; ik kan een snik nauwelijks onderdrukken. 'Wat nu als het nog harder gaat vriezen. Ik heb het steenkoud. Als we zo blijven dwalen, komen we blauw aangelopen aan.' 'Moed houden, schatje. We zijn zo in het vakantiepark. Ik steek snel de open haard aan. Cognacje erbij. Dan zijn we weldra weer warm.' 'Ik wil naar huis!' Ik weet dat ik onredelijk klink. Ineens hoor ik naast me geneurie. Ik herken de song Subterranean Homesick Blues van Bob Dylan. Gelijktijdig zeggen wij onze standaard spreuk: 'Je hebt geen weerman nodig om te weten uit welke hoek de wind waait.' 'Daarom hou ik zo van je. Altijd weer kom je uit een onverwachte hoek. Wat ons vierkant tot elkaar brengt, de cirkel van ons leven.' Na die barre tocht zitten we bij de open haard. Ik in de grote stoel met wollen sokken aan mijn voeten, plaid over me heen gedrapeerd. Jij zit op het berenvel met je lijf tussen mijn knieën geklemd. Je handen om mijn voeten, bij tussenpozen masseer je deze. De warmte kruipt van onder naar boven. Je buigt je hoofd naar achteren en kijkt mij zwijgend aan, hoewel je het niet zegt. In je ogen lees ik: zie je wel. Je staat op en tilt mij uit de stoel. We eindigen liggend voor het haardvuur. Of buiten de storm nog verder aanwakkert? Binnen in ieder geval. * De bewuste zin uit song Homesick Blues: You don't need a weather man To know which way the wind blows