Een luid gekraak haalt me uit mijn gemijmer. Ineens klinkt het anders. Het voelt ook anders. De auto rijdt niet meer kaarsrecht, maar leunt steeds meer naar rechts. Alsof een onzichtbare bestuurder het stuur van me heeft overgenomen. Ik snak naar adem en kijk gealarmeerd in mijn zijspiegel. Op de strook naast me rijdt een rode auto vlak achter me. Het stuur glijdt in mijn bezwete handen. Ik grijp hem steviger vast en draag mijn auto op naar links te rijden. Als een opstandige puber houdt hij rechts aan. Ik ruk aan het stuur. Niks. Het waarschuwende bromgeluid van de belijning midden op de weg, laat mijn hart nog sneller beuken. Wat is er in vredesnaam met mijn auto aan de hand? Naast me wordt getoeterd. De bestuurder houdt zijn hand vragend op. Hij beweegt met zijn hoofd richting de vluchtstrook. Aan de kant. Natuurlijk. ‘Oké’, schreeuw ik knikkend. Een zweetdruppel rolt langs mijn slaap. Op de rode auto na, rijdt er niemand vlakbij me. De kale man rijdt inmiddels links van me, nu mijn auto over de belijning van de vluchtstrook raast. Ik trap de rem in. Mijn auto draaft onverstoord door op snelwegtempo. Met alles wat ik in me heb, trap ik het pedaal in tot op de vloer. Mijn hart slaat als een bezetene. De lucht is dik en komt mijn longen niet in en uit. Ik grijp naar mijn gezicht. Pijn. Snijdende, vreselijke pijn. Overal. Druppels druipen over mijn gezicht. Alles wat ik zie, is roodgekleurd. Ook de boom voor me. Vederlicht stijg ik op, alles wordt zacht en wollig, maar een ferme hand duwt me even terug op aarde. ‘Volhouden, mevrouw.'