Twee mannen groeven constant door, hun handen om schoppen die steeds dieper de grond ingingen. De put was recent dichtgegooid en de regen van de voorbije nacht had er een slijkboel van gemaakt. De aanmaning verbijtend om sneller te graven, keek hij omhoog. Het was al een tijdje droog gebleven, maar de hemel was nog steeds zwaar beladen. Hij tikte de rand van zijn hoed aan, regendruppels vonden hun weg naar zijn overjas. In huis stond een raam open, de dementerende grootmoeder huilde. Hij schudde het hoofd bij de gedachte aan de foto van haar vijfjarige kleindochter. ‘Hoofdinspecteur, we zijn klaar.’ Hij haastte zich naar de mannen toe die op hun schoppen leunden. Eén van hen, de zwaarlijvige Quint, veegde het zweet samen met enkele regendruppels van zijn gezicht en keek hem bevreemd aan. Voorzichtig kwam hij dichterbij. Zijn voet gleed uit, snel verplaatste hij zijn evenwicht om geen duik in de diepte te maken. ‘Dat is geen …’ Voorovergebogen voelde hij zijn hoed schuiven, en hij griste deze van zijn hoofd. Zijn ogen verwijdden, een gefrustreerde vloek ontsnapte hem.