Beste mensen, ik was een aardig eind op weg mijn volledige verhaal te doen, toen ik me herinnerde dat de schrijfopdracht niet méér behelsde dan de eerste zin van een verhaal of boek. Mijn openingszin heeft jullie geraakt, en terecht, want er zijn vreselijke dingen gebeurd, nauwelijks met een pen te beschrijven. Ik zou het graag met jullie willen delen, maar ook de dienstdoende portier van de Vughter gevangenis heb ik bij het verlaten van het tuchthuis met de hand op mijn hart beloofd me in het vervolg aan de geschreven en ongeschreven regels te houden. Dus ga ik nu niet in strijd met de weekopdracht hier zitten kwekken over mijn ervaringen met mijn topcriminele buren van het laatste half jaar. Mili, bijna was ik over het trauma heen gegroeid, maar nu heb je het weer als een verse wond open gereten. Vele nieuwelingen hier weten niet wat er zich indertijd tussen ons heeft afgespeeld, en maar goed ook. Ik heb het je toen vergeven en doe dat nu weer. Zo ben ik nu eenmaal. :{} Tja, ik geef toe dat ik ver over de schreef gegaan ben. Met hulp van boven begin ik aan een tweede jeugd.