#192 Beginzin 'Expeditie Geheugen'

Ik ga door het linkerneusgat naar binnen, het loopt schuin af. ------------------------------------------------------------------------- Ik weet niet of ik de opdracht te letterlijk neem door alleen een beginzin te vermelden? Ik vond deze beginzin in ieder geval voldoen aan de vraagstelling. Voor het vervolg van het verhaal; zie hieronder # 172 Expeditie Geheugen Ik ga door het linker neusgat naar binnen, het loopt schuin af. De voorhoofdsholte vormt een obstakel; slijmresten belemmeren een vlotte doorgang naar de achterliggende hersenen. Ik weet me er doorheen te werken en dankzij de plattegrond van professor Scherder vind ik de weg naar mijn reisdoel, de geheugenkoepel. Daar sta ik te midden van doorzichtige wanden. Achter die wanden talloze ruimten, gevuld met herinneringen van de overledene. Zo zie ik een garage met Volvo’s, modellen van verschillende bouwjaren. Even verderop een camping waar een gezin voor een tent zit te barbecueën. Een soldaat staat in gevechtspak voor een spiegel. In zijn ene hand een buisje Norit, in zijn andere hand een zwart pilletje waarmee hij vegen aanbrengt op zijn gezicht. Massa’s jongeren dansen bij een popconcert in een groot park. Tijdens een vergadering wrijft een man zijn rechtervoet langs de kuiten van de vrouw naast hem. Zij kijkt hem kwaad aan en geeft hem een schop. In een klaslokaal wijst een onderwijzer met een stok naar rode vlekken en zwarte stippen op een landkaart, kinderen dreunen plaatsnamen op. Knuisten houden tralies stevig vast. Daarachter een wit gezicht, dat eindeloos tekstballonnen uitspuwt met de boodschap ‘Ik heb het niet gedaan!’ In een schaars verlichte slaapkamer bedrijft een stelletje de liefde. In de hoek een wiegje met een zuigeling die het tafereel schaterlachend aanschouwt. Vlak voor een file enkele autowrakken, omringd door hulpverleners die proberen te redden wat er nog te redden valt. In de berm zitten mensen verdwaasd naar de grond te staren, iemand balt zijn vuist naar de hemel en uit zijn frustratie met een paar stevige vloeken. Handen helpen mij weer omhoog uit het rechter neusgat. Na de hoorcolleges van professor Scherder geeft deze levensechte rondgang door de hersenen een extra dimensie aan mijn studie psychologie. Respect!