Mijn beste vriendin trekt me weg bij de zoveelste tassenverkoper en we vieren onze vriendschap met overdreven uithalen zodat de hele santenkraam ons afkeurend bekijkt, waar we alleen maar harder van gaan gieren. “We zien elkaar veel te weinig!” blijven we roepen. We verlaten de markt en scharrelen naar een vol terras waar we het enige vrije plekje weten in te pikken en we kakelen maar door. Onze vriendinnendag komt, verwacht en toch onverwacht, tot een eind en ze moet rennen om de trein naar haar verre zuiden te halen. “Neeeee, niet gaan, ik mis je nu al!” “We gaan dit vaker doen, echt! Doehoehoehoeg schatje!” En weg is ze. De stilte valt me aan en ik stap snel op mijn fiets om haar niet binnen te laten en race naar huis. Ik heb zin om aan mijn man te vertellen hoe leuk het was, om de sfeer nog even vast houden, al weet ik dat hij er helemaal niet op zit te wachten. Aangeschoten van de witte wijn val ik de huiskamer binnen en tref daar mijn man aan, zoenend met de knappe overbuurman, waar ik heimelijk verliefd op ben. Ik staar naar de twee mannen en zij staren terug. Ik krijg geen adem meer en mijn hersenen willen mijn gedachtes niet verwoorden. Ik blijf daar maar staan. De overbuurman staat voorzichtig op en zegt met misplaatste kalmte: “Ik denk dat ik maar eens opstap” en lost op alsof hij er nooit geweest is. Ik merk dat ik wel registreer maar niet verwerk. Mijn man kijkt naar de grond en zegt ook niets. Langzaam ga ik naast hem op de bank zitten. Ik pak zijn hand en ik zie een traan. Dat haalt mij uit mijn bevroren toestand en ik begin ook te huilen, allesbehalve geluidloos.