Normaal gesproken was hij verre van romantisch, attent al evenmin. Hij werkte vaak tot laat op kantoor, voor hun trouwdag maakte hij geen uitzondering. Het verbaasde haar dan ook dat hij dat deze keer wel deed. De afgelopen weken kwam hij überhaupt steeds later thuis, ze had eigenlijk geen flauw idee waarom. Echte gesprekken hadden ze al in geen tijden meer gevoerd. Als hij niet zo’n opvliegerig karakter had gehad en als zij zelf wat assertiever zou zijn dan was er van een huwelijk waarschijnlijk al geen sprake meer. Maar ze kon het simpelweg niet. Met enige twijfel vervolgde ze toch het bospad, de rode linten volgend die hij hier en daar aan de takken had geknoopt. Ze had per toeval de fles champagne thuis gevonden met de instructie erop om vlak voor zonsondergang naar het huisje te komen. 'Waarom heeft hij het niet gewoon op de eettafel in het zicht gezet?' Dacht ze enigszins geïrriteerd. Ze was de fles nu bijna voorbij gelopen. Van een afstandje zag ze al dat het laatste deel van het bospad richting het huisje aan weerszijden was verlicht met brandende kaarsen. 'Hij heeft echt aan alles gedacht', fluisterde ze zacht tegen zichzelf. Alsof ze het aanvoelde liep ze eerst naar het raam om er zeker van te zijn dat hij wel echt binnen was en dat het niet om een grap ging. Binnen een paar seconden viel alles op zijn plek. Ze zag hem in een innige omhelzing met een vrouw die ze niet kende. Het was ook op dat moment dat hij naar het raam keek en haar zag staan. Ze had hem nog nooit zo geschrokken gezien en de onbekende vrouw werd vuurrood. Voordat ze hem naar buiten zag rennen had ze haar besluit genomen. Ze had zich nog nooit zo opgelucht gevoeld.