Ik scrol door de pagina op zoek naar bruikbare afbeeldingen voor mijn fotoboek. Ongegeneerd slurp ik van mijn thee en ik vouw mijn handen om de mok als mijn oog plotseling op een recente foto valt, die ik nooit eerder heb gezien. Mijn blik wordt er naartoe gezogen en ik klik om hem te vergroten. Mijn ogen registreren het beeld, maar mijn hersenen willen er niet aan en bagatelliseren het. Dat het normaal is dat mijn man met een stralende lach op de foto staat en bezitterig wordt vastgehouden door een jong meisje met geblondeerde haren. Dat het normaal is dat haar vingers zijn gezicht vasthebben en dat haar lippen rode vegen achterlaten op zijn mond. Dat het normaal is dat zijn hand op haar bevallige achterwerk ligt. Bagatelliseren dus. Ik probeer het, maar het mislukt jammerlijk. Hij heeft al jaren niet zo naar mij gelachen. Wat nu? Ik roer afwezig door mijn thee, al is de suiker allang opgelost. Ineens krijg ik een gouden ingeving en met een paar klikken is het gebeurd. ‘Dag schat.’ Zijn lippen op mijn mond doen me huiveren. Ik probeer te ontdekken of hij anders kust dan eerst, maar moet mezelf het antwoord schuldig blijven. Op de een of andere manier weet ik me door het diner te worstelen zonder argwaan te wekken. ‘Ik moet nog even wat doen en dan kom ik bij je zitten, goed?’ ‘Ja prima.’ De spieren in mijn gezicht doen pijn, zo verkrampt probeer ik te blijven lachen. Ik loop achter hem aan en leun tegen de deurpost van het kantoor, als hij plaatsneemt aan zijn bureau. ‘Wat is er?’ hij kijkt over zijn schouder en ontgrendelt tegelijkertijd de PC. ‘Zeg jij het maar.’ Hij draait zich terug naar het scherm en verbleekt bij het zien van zijn splinternieuwe bureaubladachtergrond.