# 190 Hoe langzaam de zon verdween

Hoe langzaam de zon verdween De zonnestralen hadden Sabine die ochtend verleid om met de fiets naar haar werk te gaan. Nu verwarmt de zon haar gezicht terwijl ze naar huis rijdt. Een dag met een gouden randje en met volle teugen snuift ze de bosgeuren op. Dan maakt haar glimlach plaats voor verbazing. Wat doet de auto van haar man hier op een parkeerplaats midden in het bos? Ze stapt van haar fiets en zet hem tegen een boom. In de auto is niemand. Wel ligt er een roze vestje op de passagiersstoel. Sabine loopt om de auto. Bij de achterklep ziet ze slordige voetstappen in het zand en dunne lijnen. Lopend volgt ze de sporen die haar leiden naar een open plek in het bos. Verscholen in de berm, aan de rand van een sloot, staat een rolstoel. Ze vergeet bijna adem te halen. Verderop ziet ze figuren aan de zijkant van het grasveld op een kleed. Ze sluipt dichterbij. De zon voelt ze niet meer. Haar man zit met een ontbloot bovenlijf op het kleed. Zijn broek is open. Wie is die vrouw? ‘Ik hou van je,’ zegt de vrouw. ‘Ik ook van jou,’ reageert Kees, haar man. Hij streelt haar blote, bewegingsloze benen en schuift ze een beetje uit elkaar. Ze lachen. Sabine ziet het gezicht. Een rauwe gil klinkt door het bos en de vogels stoppen met zingen. Ze heeft het gezien op een foto. Ze was toch dood, zijn eerste vrouw? Overleden aan een geheimzinnige hersenaandoening waardoor ze niet meer kon lopen? Twee gezichten draaien haar kant op, geschrokken. Sabine gilt nog een keer, zoekt steun bij een boom, probeert te ademen en hoort slechts een piepend geluid. Wegrennen wil ze maar het blijft bij strompelen. Ze komt langs de rolstoel, haalt de rem eraf en wankelt verder naar haar fiets.