Lid sinds

14 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 190 Hoe langzaam de zon verdween

Hoe langzaam de zon verdween De zonnestralen hadden Sabine die ochtend verleid om met de fiets naar haar werk te gaan. Nu verwarmt de zon haar gezicht terwijl ze naar huis rijdt. Een dag met een gouden randje en met volle teugen snuift ze de bosgeuren op. Dan maakt haar glimlach plaats voor verbazing. Wat doet de auto van haar man hier op een parkeerplaats midden in het bos? Ze stapt van haar fiets en zet hem tegen een boom. In de auto is niemand. Wel ligt er een roze vestje op de passagiersstoel. Sabine loopt om de auto. Bij de achterklep ziet ze slordige voetstappen in het zand en dunne lijnen. Lopend volgt ze de sporen die haar leiden naar een open plek in het bos. Verscholen in de berm, aan de rand van een sloot, staat een rolstoel. Ze vergeet bijna adem te halen. Verderop ziet ze figuren aan de zijkant van het grasveld op een kleed. Ze sluipt dichterbij. De zon voelt ze niet meer. Haar man zit met een ontbloot bovenlijf op het kleed. Zijn broek is open. Wie is die vrouw? ‘Ik hou van je,’ zegt de vrouw. ‘Ik ook van jou,’ reageert Kees, haar man. Hij streelt haar blote, bewegingsloze benen en schuift ze een beetje uit elkaar. Ze lachen. Sabine ziet het gezicht. Een rauwe gil klinkt door het bos en de vogels stoppen met zingen. Ze heeft het gezien op een foto. Ze was toch dood, zijn eerste vrouw? Overleden aan een geheimzinnige hersenaandoening waardoor ze niet meer kon lopen? Twee gezichten draaien haar kant op, geschrokken. Sabine gilt nog een keer, zoekt steun bij een boom, probeert te ademen en hoort slechts een piepend geluid. Wegrennen wil ze maar het blijft bij strompelen. Ze komt langs de rolstoel, haalt de rem eraf en wankelt verder naar haar fiets.

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Goed verhaal, leeuwin, en zorgvuldig geschreven. Ik heb twee kleine 'zeurtjes'. Als vogels reageren op haar schreeuw, zullen ze, al dan niet luid tjilpend, wegvliegen, maar zeker niet stilvallen. En het eind, waarom haalt ze de rolstoel van de rem? Zodat deze in het water rijdt? Als wraak vind ik dat wel heel magertjes. Ik had de symboliek wel leuk gevonden als de HP zó aangedaan was, dat ze zelf in de rolstoel moest gaan zitten.

Lid sinds

14 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt voor je reactie Bartsnel. Bij die vogels heb je wel een punt. Ik zal ik kijken hoe ik dat kan veranderen. Wat die rolstoel betreft; de HP is in een soort shock en wil alleen maar weg. Ze is (nog) niet bewust uit op wraak. Het is een instinctief gebaar. Ze had ook een schop tegen de rolstoel kunnen geven. Groet, Leeuwin

Lid sinds

14 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
# 190 Hoe langzaam de zon verdween Hoe langzaam de zon verdween De zonnestralen hadden Sabine die ochtend verleid om met de fiets naar haar werk te gaan. Nu verwarmt de zon haar gezicht terwijl ze naar huis rijdt. Een dag met een gouden randje en met volle teugen snuift ze de bosgeuren op. Dan maakt haar glimlach plaats voor verbazing. Wat doet de auto van haar man hier op een parkeerplaats midden in het bos? Ze stapt van haar fiets en zet hem tegen een boom. In de auto is niemand. Wel ligt er een roze vestje op de passagiersstoel. Sabine loopt om de auto. Bij de achterklep ziet ze slordige voetstappen in het zand en dunne lijnen. Lopend volgt ze de sporen die haar leiden naar een open plek in het bos. Verscholen in de berm, aan de rand van een sloot, staat een rolstoel. Ze vergeet bijna adem te halen. Verderop ziet ze figuren aan de zijkant van het grasveld op een kleed. Ze sluipt dichterbij. De zon voelt ze niet meer. Haar man zit met een ontbloot bovenlijf op het kleed. Zijn broek is open. Wie is die vrouw? ‘Ik hou van je,’ zegt de vrouw. ‘Ik ook van jou,’ reageert Kees, haar man. Hij streelt haar blote, bewegingsloze benen en schuift ze een beetje uit elkaar. Ze lachen. Sabine ziet het gezicht. Een rauwe gil klinkt door het bos en zingende vogels vliegen stuiven weg. Ze heeft het gezien op een foto. Ze was toch dood, zijn eerste vrouw? Overleden aan een geheimzinnige hersenaandoening waardoor ze niet meer kon lopen? Twee gezichten draaien haar kant op, geschrokken. Sabine gilt nog een keer, zoekt steun bij een boom, probeert te ademen en hoort slechts een piepend geluid. Wegrennen wil ze maar het blijft bij strompelen. Ze komt langs de rolstoel, haalt de rem eraf en wankelt verder naar haar fiets.

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bizarre wending en daar houd ik wel van :lol: die rolstoel van de rem halen lijkt me niet zo erg, tenzij het het water in rolt? Rolstoel in het water gooien is sterker misschien. Wel vraag ik me af waarom hij haar dood heeft verklaard. Voer voor een vervolg!

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
leeuwin58, ... je doet je naam eer aan. Ik denk dan aan :nod: :thumbsup: het werkwoord 'sluipen'. Zo moet je fantaseren, dacht ik. Ik heb het met spanning gelezen.