Fucking Jayda. Alsof gewoon bedrog al niet erg genoeg was. Vreemdgaan is op zich al respectloos, maar dat hij het deed met haar. Dat was verraad van een heel andere orde van grootte. Ze wist het al voordat ze de deur open deed. Zoals je weleens in de stad een bekende denkt te zien en dat het heel iemand anders blijkt te zijn. En dat je even later alsnog die bekende tegenkomt. Onder elkaar noemden ze dat een ‘glitch in the matrix,’ naar de scène in de film waar dezelfde zwarte kat twee keer langsloopt. Ze had hem hand in hand zien lopen met een blond meisje, in hun eigen parkje, waar zij op warme zomeravonden op een houten bankje over de toekomst hadden zitten mijmeren tot de zon allang onder was. Met tranen al in de ogen was ze op hen afgerend. Maar een paar meter voor ze hem omver kon trekken, zag ze het. De schoenen klopten niet, zijn hele houding niet. Hij leek niet eens op Tom. Hoe had ze het kunnen denken? Ze liep langs het stelletje en keek in het voorbijgaan even over haar schouder. Ze zagen er gelukkig uit. Ze zou zich opgelucht moeten voelen, maar dat was niet zo. Het ingebeelde bedrog hing nog als een donkere wolk over haar gemoedstoestand. De tranen zaten nog hoog. Het hielp ook niet dat ze ongesteld moest worden. Het gordijn was half dicht geschoven, zoals ze dat deden als het zonlicht in het televisiescherm scheen. Maar de televisie stond niet aan. En toen wist ze het. Of althans, ze voelde het. Een weekheid die vanuit haar middenrif uitstraalde. Ze hoefde maar een stap opzij te zetten om langs het gordijn naar binnen te kijken. Ze bleef staan. Zolang ze het niet zag, was het niet echt. Zolang ze niet keek, kon het nog slechts haar verbeelding zijn. Minutenlang probeerde ze zichzelf te overtuigen dat er niets te zien zou zijn, dat ze spoken zag en dat het zich allemaal alleen maar in haar hoofd afspeelde. Ze stapte opzij. Fucking Jayda.