nr # 190 Betrapt

Irene keek uit het raam en zag de zon hoog aan de strakblauwe hemel staan. Als ze eraan dacht nog tot vijf uur in dat bedompte kantoor te moeten zitten werd ze gek. Onder het raam door liepen twee stelletjes lachend met een ijsje in de hand. Het water liep haar in de mond. Ze dacht even snel na. Anja hoefde pas drie uur te worden opgehaald van school en Robert werkte tot half zes. En nu was het tien uur. Vastberaden stond ze op en liep naar Alex die vandaag de leiding had. Hij keek op van zijn werk toen Irene voor hem stond. Ze keek hem smekend aan. ' Vorige week heb ik over gewerkt, weet je nog. Die uren wil ik nu graag opnemen. Het is mooi weer, enne...' Haar stem stierf weg.' Alsjeblieft, morgen werk ik langer door.' Alex zuchtte en trok een vrije dag formulier naar zich toe. ' Je hebt geluk dat ik in een goede bui ben. Tot morgen.' Juichend rende ze naar buiten. Eerst naar huis, omkleden en dan lekker een terrasje pakken. Even tijd voor zich zelf. Misschien kon ze ook nog even kijken voor iets leuks voor hun vijfjarige trouwdag. Twintig minuten later reed ze de straat in en fronste verbaasd haar wenkbrauwen. Dat leek wel erg veel op de auto van Robert. Hij stond geparkeerd op de carport, en achter hem een onbekende auto. Langzaam reed ze langs en tuurde naar binnen. Niets te zien. Vreemd. Irene parkeerde aan de kant van de weg, stapte uit en liep met een onbehaaglijk gevoel naar de voordeur. Zonder een geluid te maken liep ze de trap op. De slaapkamerdeur stond open. Ze hoorde twee opgewonden en lacherige mannenstemmen. Lachen wat overging in gegrom,hijgen en kreunen. 'Oh..mijn God.' Wat Irene zag trof haar als een kogel tussen haar ogen. Haar hart stond stil en haar mond was kurkdroog. Verbazing, verbijstering,woede en afschuw wisselden elkaar af op haar gezicht. Robert keek om, zag haar staan en werd lijkwit. 'Irene...ik..ik had het je willen vertellen, Echt.' ' Vieze, vuile klootzak,'schreeuwde Irene.'Hadden jullie niet eens het fatsoen ergens een kamer te huren voor jullie viezigheid.' Ze wilde nog zo veel zeggen maar haar keel was dichtgesnoerd. 'Mijn huis uit,'huilde ze zacht.' Ik wil je nooit meer zien.' Ze rende naar beneden en hoorde een half uur later de voordeur dicht slaan.