Na een paar dagen niets doen in de gevangenis, kreeg ik de opdracht om de muren in een gang te verven. Ik had op het formulier ingevuld dat ik schilder was. Daar bedoelde ik kunstschilder mee. Ze dachten dat ik een huisschilder was. Ik moest een muur verven. Dat was geen succes. Daarom mocht ik het nogmaals doen. Hoogstra, de man van het onderhoud, beloofde dat er morgen allerlei verfpotjes en kwasten klaar zouden liggen.’ De deur van de laatste isoleercel stond open en daar lagen de spullen die Hoogstra beloofd had toen ik zei dat ik iets moois wilde schilderen. Schilderen is mijn hobby, helaas heb ik nog nooit iets verkocht, wel veel weggegeven. Ik heb altijd voorbeelden nodig. Daarom haalde ik drie kunstboeken uit de gevangenisbibliotheek. Ik bladerde ze door en ging aan de slag. ‘Waar ben je mee bezig?’ vroeg Hoogstra. ‘Met een slaapkamer.’ ‘Er zijn slechtere onderwerpen.’ ‘Dit wordt de slaapkamer van Van Gogh. Of het zijn slaapkamer was, betwijfel ik.’ ‘Dat is toch de man met dat oor?’ ‘Eigenlijk de man zonder oor.’ ‘Klaar,’ zei ik aan het eind van de middag.’ ‘Zal Van Gogh het ook zo snel gedaan hebben?’ ‘Denk ik niet. Hij ging voor perfectie. Ik neem het niet zo nauw en ga voor tempo.’ Hoogstra keek bedenkelijk naar mijn kunstwerk. ‘Eerlijk gezegd komt het nogal kinderachtig op me over.’ ‘Toch was het verrekte moeilijk om te doen. Morgen zal ik iets anders schilderen, alleen maar om jou een plezier te doen.’ ‘Jij weet nog eens hoe je iemand gelukkig moet maken.’ Ik tikte met mijn voet op het boek dat opengeslagen op de grond lag. ‘Dit wordt het volgende schilderij.’ ‘Ga je een schedel verven?’ vroeg Hoogstra. ‘Jij bent in een lugubere bui.’ ‘Welnee. Het is een schilderij van Cézanne.’ ‘Heet het schilderij schedel?’ ‘Stilleven met schedel.’ Hoogstra lachte. ‘Een schedel kun je zeker een stilleven noemen. Succes.’ Ik had liever iets van Rembrandt, mijn favoriete schilder, geverfd, maar van hem was geen boek in de bibliotheek.