Zonder grenzen ‘Als je hem nog wilt zien, moet je snel zijn,’ klinkt het door de telefoon. Voordat ze kan reageren, is de verbinding verbroken. Het was Ria, de zus van de man met wie ze jarenlang lief en leed deelde. Het grootste leed was hun kindje dat veel te vroeg geboren werd. Hans kon dat niet bevatten en belandde in een andere wereld. Toen hij thuiskwam, was hij een beleefde, attente man zonder emotie. Dat was meer dan hun relatie verdragen kon. Ze gingen uit elkaar maar hielden niet op van elkaar te houden. ‘We weten het nog niet zo lang,’ zegt even later Ria, ‘ze kunnen niets meer doen, misschien nog een paar weken.’ In de periode die volgt praten en fluisteren ze met elkaar, zijn samen stil en vermengen hun tranen zich. Drie weken na het telefoontje is ze bij Hans om voor de tweede keer afscheid van hem te nemen. Alles is gezegd en gedaan. Vanuit het ziekenhuisbed in zijn huiskamer kijkt Hans haar aan, opgelucht. Nog even en het is voorbij, het uitzichtloos geestelijk en fysiek lijden. ‘Saskia, ik heb altijd van je gehouden. Dank voor alles.’ ‘Ik ook van jou. Het is goed, lieverd, je hebt zoveel geleden, je mag gaan. Hier je lievelingswijn.’ Ze nemen een slokje. Voorzichtig kruipt ze tegen hem aan in het smalle bed. Hij knijpt even in haar hand. Kan je nog intiemer met iemand zijn, denkt Saskia, voelt hij haar warmte? De bel gaat. Zijn moeder en stiefvader staan even later in de woonkamer, net als Ria. Hans is wonderlijk vrolijk. Het werkt aanstekelijk, ze drinken wijn en halen herinneringen op. Weer gaat de bel. ‘O’, dat is hem, eindelijk,’ zegt Hans. Hij krijgt zijn drankje en de anderen hebben een glas wijn in hun handen. ‘Proost,’ zegt Hans. Iedereen klinkt met elkaar. Saskia neemt Hans in haar armen. Hij drinkt langzaam zijn glas leeg. Na enkele minuten sluit hij zijn ogen en voelt al snel zwaarder aan. Na nog een paar minuten voelt ze geen beweging meer. Hans is begonnen aan zijn nieuwe leven.