Stuurs en doelgericht loopt hij de zalen door, de manier waarop hij ook met zijn werk bezig is. ‘Ah, la voilà.’ Hij nadert het schilderij, heeft neiging om het aan te raken maar trekt zijn vinger terug. De pot. De kromming. Het bruin en zwart die in een golf in elkaar overgaan. Hij loopt achteruit, knijpt zijn ogen samen en steekt zijn handen in zijn broekzakken. De panden van zijn donkergrijze wollen overjas schuiven nog meer opzij. Hij snuift de lucht op die in het museum hangt. Een beetje muffig, vindt hij, nee, dan liever … Hij haalt de vilten hoed van zijn hoofd, krabt in de haren, en zet hem terug. Hij snakt naar een biertje, net zoals naar die andere dagelijkse gewoonte. Hoe vaak Louise, zijn vrouw, ook zegt dat ze ongezond zijn. ‘Bon, terug naar het bureau.' Hij haalt net iets uit zijn jaszak als hij bij de buitendeur de curator ontmoet. ‘Dit is de enige echte.’ Hij laat zien wat hij in zijn hand houdt. ‘Certainement, monsieur Maigret.’