De brug is strak neergezet net als de mensen achter mij. Hij moet mij nog afwerken maar meneer wil eerst even de stad in om zijn verdriet te verdrinken. Edvard kan iedere vrouw inpalmen maar hij viel voor de getrouwde Millie. Natuurlijk gaat dat fout. Altijd hetzelfde met die kunstenaars: ellende creëeren en dan zwelgen in zelfmedelijden. Gelukkig, hij is terug. Wat doet hij? ‘Stop, zo kan ik toch niet door het leven.’ Hij geeft er even een artistieke slinger aan, bazelt hij. Ik weet wel beter, hij is gewoon straalbezopen. Ik sta er behoorlijk kronkelig op en dan die schreeuwende lucht. Geen mens zal begrijpen dat dit een zonsondergang moet voorstellen. Dit is geen kunst, dit is geklieder. Er is maar één slachtoffer van zijn misère en dat ben ik, of denkt hij soms dat ik deze pose lang ga volhouden. Ook dat nog. ‘Edvard, kijk daar staat Kalle. Munch, luister je wel? Kalle staat op de brug. Hij ... oooh.’ ( Ter info: De eerste titel van ‘De Schreeuw’ is ‘Wanhoop’)