#189 - Schilderij

Caféterras bij Nacht De laatste klanten rekenen af, groeten met een goedmoedig ‘bonne nuit’ en slenteren weg over het plein. Sluitingstijd is haar lievelingstijd. Als het terras en het plein bijna leeg zijn, de warmte van de dag uit de kasseien verdampt en de stad afkoelt onder het schrille licht van de ontluikende sterrenhemel en alles tot rust komt, heeft ze pas ruimte voor haar eigen gedachten. Marie denkt aan de schilder. Hij was beleefd en voorkomend maar tegelijkertijd zo intens. Zijn handen waren voortdurend in beweging, alsof hij de werkelijkheid om zich heen vorm moest geven. Vergeleken bij zijn levendigheid voelde zij zich flets, twee-dimensionaal bijna. ‘Désolé,’ had ze gestameld, ‘ik heb niet dezelfde gevoelens.’ Hij had er desondanks kalm uitgezien, onbewogen bijna. Ze neemt de glazen van tafel en kijkt over het plein. Ze is verliefd op deze stad met haar late, levendig licht. Het is een plek die tegelijkertijd inspireert en verstilt. Hoe zou ze hier ooit weg kunnen gaan? In de verte klinkt, ondanks het late uur, nog pianomuziek. 'Je kunt een leven laten vallen en ergens anders opnieuw beginnen,' had hij gezegd. Maar zij kon dat niet. Ze zou niet weten hoe. Natuurlijk had ze dromen over witte stranden in Polynesië, maar het maakt niet uit waar je heengaat als je jezelf meeneemt. Tijd om af te sluiten. Wanneer ze naar binnen loopt, is haar reflectie in het glas van de cafédeur niet veel meer dan die van een wit schort en een bleek gelaat. De uitdrukking op haar gezicht toont niets van de gedachten die in haar hoofd om gaan.