Er is geen andere oplossing. Ik weet het. En toch twijfel ik een ogenblik als de wind zacht mijn gezicht streelt. Wat als ik hier gewoon een poosje bleef staan; zou doen alsof er niets aan de hand was. Zou doen alsof ik normaal was. Ik voel de verleiding aan me trekken, maar weet dat ik de schijn niet op kan houden. Niet langer. Ik moet dit gewoon doen; de waarheid onder ogen zien. Ik zucht en kijk voorzichtig over de rand. Daar liggen zand en stenen in de koele schaduw. Ze wachten op wat er komen gaat. Ik adem diep in en dan duw ik vastbesloten al mijn aarzeling over de rand. Voordat er ook nog maar één andere gedachte bij me op kan komen, spring ik erachter aan, de diepte in. Heel even lijkt het of ik aan de zwaartekracht ontsnap, maar dan val ik. Weer voel ik de wind, maar nu verliest ook zij haar grip en laat me gaan. Het enige wat ik nog kan doen is mijn ogen sluiten. En dat doe ik, net voordat mijn lichaam met een doffe klap in het zand terechtkomt en mijn longen met een schok de laatste lucht uit mijn borstkas persen. Daarna..niets. Ik los op in een oneindigheid waarvoor geen woorden zijn. Ik word onderdeel van de wind, de schaduw en de koele rotsen. Ik versmelt met het zonlicht en het mos op de bomen. Antwoorden lijken onbelangrijk, omdat vragen er niet meer toe doen. Er eigenlijk nooit toe hebben gedaan. Ineens voel ik echter iets veranderen. Energie trechtert zich en als een magneet word ik naar mijn roerloze lichaam getrokken. Ik kan niet anders dan erin duiken. Er is geen keus. Mijn lijf sluit zich om me en daar is het: een hartslag. Sterk, krachtig en levensecht. Even blijf ik liggen, maar dan sta ik op. Langzaam, maar soepel. Ik lach. Eindelijk onomstotelijk bewijs: Ik ben de zoon van Superman. Nu alleen nog leren vliegen.