De telefoon rinkelde ’s morgens vroeg. Iemand van het verzorgingscentrum Menno Lutterhuis, waar mijn moeder verbleef, zei dat het niet goed ging met mijn moeder. Mijn man en ik zijn er meteen heen gegaan. Toen we haar kamer binnenkwamen, was haar bed van de muur naar het midden van de kamer verplaatst. Ze lag heel stil. Ik zei dat ik er was en noemde een paar keer mijn naam. Geen reactie. Ze zuchtte en toen niets meer. Ik zei tegen mijn man dat dit haar laatste zucht was. Op het moment dat ik op de knop wilde drukken om een verzorgster te waarschuwen, hoorde ik nog een zucht. Het klinkt misschien raar maar ik schrok daar wel van. Dat bleek wel haar laatste zucht te zijn. In ieder geval waren we bij haar toen ze haar laatste adem uitblies. Ik ben daarna even in de tuin gaan zitten. Een minuut of tien later werd ik door een verzorgster opgehaald. Ik moest zeggen welke kleding ze aan moest. ‘Pak maar wat,’ antwoordde ik. Mijn verstand was echt niet bij kleding. ‘Dit of dat of...’ ‘Het maakt mij niet uit.’ Ik wilde weg uit die kamer. ‘Misschien de kleren die ze droeg op de trouwdag van uw dochter?’ ‘Een prima idee.’ Het schoot me te binnen dat mijn moeder er altijd verzorgd wilde uitzien. Ook als ze dood was.