Wekelijkse schrijfopdracht # 188 – Sterfscène Vrolijk en opgelucht stapt Vera op haar fiets, daarnet heeft ze te horen gekregen dat haar kanker niet is teruggekeerd. Wat een prachtig nieuws op deze mooie dag. Ze besluit om door de weilanden naar huis te fietsen. Wanneer ze wat dichter bij haar wijk komt wordt het wat drukker, de scholieren hebben het hier voor het zeggen. Kijk, daar komen al een paar van die druk gesticulerende jochies van een jaar of 11 op haar toe gefietst. Ze houdt wat in om hier wat langer van te kunnen genieten, zij weet dat zij straks links af zullen slaan richting die grote Scholengemeenschap. Wat een lol hebben ze, ach ja, ze zullen zich net als de koeien die nog maar net in de wei zijn, voelen. Dan gebeurt het, net wanneer de jongens - zoals ze al verwachtte - naar links afslaan, passeert haar een brommer met volle vaart; waarschijnlijk kent de bestuurder de weg hier niet. Vera verstrakt, haar benen willen niet meer, haar armen bibberen, haar adem stokt – een knal een gil, wie gilt er? Hoe ze haar fiets kwijt raakte weet ze niet meer, maar plotseling zit ze in half zittende liggende houding op de grond met haar armen om een jochie heen. Ze is geen verpleegkundige maar ze gedraagt zich intuïtief. Twee kinderogen staren haar verbijsterd aan. Ze streelt over zijn wangen, geeft hem zoveel mogelijk lichaamswarmte, dit is wat nu telt. Dan fluistert de jongen: Oma? en zij fluistert terug: ik ben ’n oma. Dan verslapt zijn lichaam en verkeert Vera tussen sirenes van de ambulance en deskundig helpende handen. -------- Toevallig hoorde ik vanmiddag Eric Vloeimans met: “Mine own King am I” - Iedereen heeft zijn eigen ziel. Dit wilde ik toch even vermelden.