Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

# 188 - Onverwacht

6 april 2018 - 14:51
Het gevoel is er één van een ongetrainde marathonloper. De hoop dat de sneltreinvaart van mijn leven me de halte van de onmiddellijke dood oplevert, vervliegt. Die vervloekte pijn in de borststreek straalt naar alle kanten uit. Zwaar ademend slaag ik erin mijn mobiel te nemen, die meteen uit mijn hand glijdt; met een plofje belandt hij in het water. Eronderdoor gaan in een toilet van een luxe hotel, wat een verbetering tegenover het gore toilet waar een junkie me op de wereld bracht. De pijn en de ironie doen me grijnzen. Een pijnscheut trekt door mijn arm. Met moeite slaag ik erin het slot van de deur open te draaien. Schuifelend verplaats ik me naar de marmeren wastafels, waar de spiegel me een lijkbleek gelaat toont, nog versterkt door de spotlichten. Ik steun op de wastafel, roep om hulp met een stem die aan kracht verloren heeft. En geen man die nu moet plassen. Het voelt onwerkelijk, maar het is echt. Ik wil luidop vloeken, tekeergaan tegen alles en iedereen, tegen die verdomde exen, tegen geldwolven en maffiapraktijken, tegen de eenzaamheid van een miljardenhuis. Onder mijn kostuum klopt een hart dat snakt naar wat telt. Een hart dat … Ik krimp in elkaar, val tegen koude stenen aan en blijf in mijn ogen een eeuwigheid liggen. Op handen en knieën kruip ik, een hond die geaaid wil worden, een hond die zou opspringen van vreugde als er nu iemand binnenkomt. Alles draait voor mijn ogen. Duizelig. Plakkerig. Heel mijn borstkas blijkt te gloeien, en binnenin staat een spier op punt van begeven. Een tweede aanval komt eraan; mijn lichaam wil wel, maar kan niet meer vechten. Ik rol op mijn rug. De strijd is gestreden. ‘Alex!’ De deur knalt tegen de muur aan. Een vrouwenhand op mijn hart. Ik leg mijn hand bovenop de hare en probeer te glimlachen naar dat beetje warmte dat me niet van de dood weghoudt. ** Versie 2 op datum 9 april In een klap dringt het tot me door hoe een ongetrainde marathonloper zich moet voelen. Elke hoop op een onmiddellijke dood vervliegt; hoe erg ik het ook wens, de sneltrein van mijn leven zal niet abrupt stoppen. Die vervloekte pijn in de borststreek straalt naar alle kanten uit. Zwaar ademend slaag ik erin mijn mobiel te nemen, die meteen uit mijn hand glijdt; met een plofje belandt hij in het water. Eronderdoor gaan in een toilet van een luxe hotel, wat een verbetering tegenover het gore toilet waar een junkie me op de wereld bracht. De pijn en de ironie doen me grijnzen. Een pijnscheut trekt door mijn arm. Met moeite slaag ik erin het slot van de deur open te draaien. Schuifelend verplaats ik me naar de marmeren wastafels, waar de spiegel me een lijkbleek gelaat toont, nog versterkt door de spotlichten. Ik steun op de wastafel, roep om hulp met een stem die aan kracht verloren heeft. En geen man die nu moet plassen. Het voelt onwerkelijk, maar het is echt. Ik wil luidop vloeken, tekeergaan tegen alles en iedereen, tegen die verdomde exen, tegen geldwolven en maffiapraktijken, tegen de eenzaamheid van een miljardenhuis. Onder mijn kostuum klopt een hart dat snakt naar wat telt. Een hart dat … Ik krimp in elkaar, val tegen koude stenen aan en blijf in mijn ogen een eeuwigheid liggen. Op handen en knieën kruip ik, een hond die geaaid wil worden, een hond die zou opspringen van vreugde als er nu iemand binnenkomt. Alles draait voor mijn ogen. Duizelig. Plakkerig. Heel mijn borstkas blijkt te gloeien, en binnenin staat een spier op punt van begeven. Een tweede aanval komt eraan; mijn lichaam wil wel, maar kan niet meer vechten. Ik rol op mijn rug. De strijd is gestreden. ‘Alex!’ De deur knalt tegen de muur aan. Een vrouwenhand op mijn hart. Ik leg mijn hand bovenop de hare en probeer te glimlachen naar dat beetje warmte dat me niet van de dood weghoudt.

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 april 2018 - 16:09
Mooi geschreven, Marlie. Je openingszin en slotzin zijn beide erg sterk, vind ik. 'de deur knalt tegen de muur aan' , dat is een sterk beeld. gr. Nynke

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 april 2018 - 9:17
Fijn je weer te lezen! De doodstrijd goed beschreven, vond het nog spannend terwijl je weet dat hij dood zal gaan. De eerste alinea was het zoeken naar waar hij was. Door de woorden marathon en de mobiel die in het water valt dacht ik dat het buiten was. De sneltreinvaart die je de dood kan gunnen vindt ik persoonlijk wat ver gezocht. Dat beetje warmte dat me niet van de dood weghoudt vind ik een mooie afsluiter.

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
7 april 2018 - 11:50
Goed beperkte gedramatiseerde scene. :thumbsup: Ik zou de opbouw van de eerste twee zinnen niet gelijk houden. Wissel ermee. Mooi detail dat de geboorte en sterfplaats gelijk is hoewel de plek ook de groei van de HP aangeeft doordat het nu een chique toilet is. De eindzin is idd prachtig. :nod:

7 april 2018 - 18:52
Graag gelezen ook al is het onderwerp beangstigend. De achtergrond van de HP heb je mooi in een enkele zin naar voren laten komen. Zo eenzaam als zijn geboorte was -denk ik- zo eenzaam is het sterven voor je HP. Hoewel, iedereen zal vroeg of laat toch uiteindelijk de "reis" alleen moeten maken.

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
7 april 2018 - 22:45
Dankjewel, nyceway, i-kat, may, annetteke en edith. Ik heb lang zitten broeden op die tweede zin, en ergens zit ze me ook niet lekker, door die lange tussenzin. Toch wil ik wel de woorden gebruiken. Beter zo? Het gevoel is er één van een ongetrainde marathonloper. Elke hoop op een onmiddellijke dood vervliegt; hoe erg ik het ook wens, de sneltrein van mijn leven zal niet abrupt stoppen. Die vervloekte pijn ...

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
8 april 2018 - 0:00
Het gevoel is er één van een ongetrainde marathonloper. Elke hoop op een onmiddellijke dood vervliegt; hoe erg ik het ook wens, de sneltrein van mijn leven zal niet abrupt stoppen. Die vervloekte pijn ...
Waarom niet gewoon: Ik voel me een ongetrainde marathonloper. :?

Tja

Lid sinds

15 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
8 april 2018 - 2:14
Ik dacht eerst dat het om een vrouw ging. Maar omdat er stond dat geen man moet plassen, schakelde ik over op een man. Geweldig geschreven, Marlie. Even zeuren. (tekeer gaan - tekeergaan) (luxehotel - luxe hotel)

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
8 april 2018 - 9:34
May, Je hebt echt iets met die eerste zin! Ik wilde deze keer graag beginnen zonder 'ik'. Mss dat de mooie dag me nog inspiratie brengt ... Tja, Dankje voor de zeurtjes. En je moet ook niet overdrijven, geweldig is een groot woord voor een poging tot.

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
9 april 2018 - 13:08
Een versie met de twee gewijzigde beginzinnen. (En waardoor ik nu waarschijnlijk boven mijn woordaantal zit) Dankje Nancy, voor het lezen, deze zin kwam onnadenkend uit mijn pen gerold!

Lid sinds

6 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 april 2018 - 13:44
De eerste zin klopt inderdaad niet. Dat moet persoonlijker. Goed de beschouwing op het geleide leven er in gestopt. Toch nog een menselijk eind voor de kille zakenman. Lief van je.

Lid sinds

6 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 april 2018 - 16:05
Wat is het leven van deze man goed verwoven in het verhaal. Je geeft, al dan niet subtiel, het huidige bestaan van deze meneer weer. Mooi. Ik ben nog niet zo van de stijl/schrijf tips, maar wil wel laten blijken dat ik je verhaa waardeer!

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 april 2018 - 21:40
Mooi. De reactie van de man op zijn hartstilstand vind ik realistisch en goed omschreven. De vergelijking met de hond vind ik goed gevonden :thumbsup: