# 188 - Onverwacht
Het gevoel is er één van een ongetrainde marathonloper.
De hoop dat de sneltreinvaart van mijn leven me de halte van de onmiddellijke dood oplevert, vervliegt. Die vervloekte pijn in de borststreek straalt naar alle kanten uit. Zwaar ademend slaag ik erin mijn mobiel te nemen, die meteen uit mijn hand glijdt; met een plofje belandt hij in het water. Eronderdoor gaan in een toilet van een luxe hotel, wat een verbetering tegenover het gore toilet waar een junkie me op de wereld bracht. De pijn en de ironie doen me grijnzen.
Een pijnscheut trekt door mijn arm. Met moeite slaag ik erin het slot van de deur open te draaien. Schuifelend verplaats ik me naar de marmeren wastafels, waar de spiegel me een lijkbleek gelaat toont, nog versterkt door de spotlichten. Ik steun op de wastafel, roep om hulp met een stem die aan kracht verloren heeft.
En geen man die nu moet plassen.
Het voelt onwerkelijk, maar het is echt. Ik wil luidop vloeken, tekeergaan tegen alles en iedereen, tegen die verdomde exen, tegen geldwolven en maffiapraktijken, tegen de eenzaamheid van een miljardenhuis. Onder mijn kostuum klopt een hart dat snakt naar wat telt. Een hart dat … Ik krimp in elkaar, val tegen koude stenen aan en blijf in mijn ogen een eeuwigheid liggen.
Op handen en knieën kruip ik, een hond die geaaid wil worden, een hond die zou opspringen van vreugde als er nu iemand binnenkomt. Alles draait voor mijn ogen. Duizelig. Plakkerig. Heel mijn borstkas blijkt te gloeien, en binnenin staat een spier op punt van begeven.
Een tweede aanval komt eraan; mijn lichaam wil wel, maar kan niet meer vechten. Ik rol op mijn rug. De strijd is gestreden.
‘Alex!’ De deur knalt tegen de muur aan.
Een vrouwenhand op mijn hart. Ik leg mijn hand bovenop de hare en probeer te glimlachen naar dat beetje warmte dat me niet van de dood weghoudt.
**
Versie 2 op datum 9 april
In een klap dringt het tot me door hoe een ongetrainde marathonloper zich moet voelen.
Elke hoop op een onmiddellijke dood vervliegt; hoe erg ik het ook wens, de sneltrein van mijn leven zal niet abrupt stoppen.
Die vervloekte pijn in de borststreek straalt naar alle kanten uit. Zwaar ademend slaag ik erin mijn mobiel te nemen, die meteen uit mijn hand glijdt; met een plofje belandt hij in het water. Eronderdoor gaan in een toilet van een luxe hotel, wat een verbetering tegenover het gore toilet waar een junkie me op de wereld bracht. De pijn en de ironie doen me grijnzen.
Een pijnscheut trekt door mijn arm. Met moeite slaag ik erin het slot van de deur open te draaien. Schuifelend verplaats ik me naar de marmeren wastafels, waar de spiegel me een lijkbleek gelaat toont, nog versterkt door de spotlichten. Ik steun op de wastafel, roep om hulp met een stem die aan kracht verloren heeft.
En geen man die nu moet plassen.
Het voelt onwerkelijk, maar het is echt. Ik wil luidop vloeken, tekeergaan tegen alles en iedereen, tegen die verdomde exen, tegen geldwolven en maffiapraktijken, tegen de eenzaamheid van een miljardenhuis. Onder mijn kostuum klopt een hart dat snakt naar wat telt. Een hart dat … Ik krimp in elkaar, val tegen koude stenen aan en blijf in mijn ogen een eeuwigheid liggen.
Op handen en knieën kruip ik, een hond die geaaid wil worden, een hond die zou opspringen van vreugde als er nu iemand binnenkomt. Alles draait voor mijn ogen. Duizelig. Plakkerig. Heel mijn borstkas blijkt te gloeien, en binnenin staat een spier op punt van begeven.
Een tweede aanval komt eraan; mijn lichaam wil wel, maar kan niet meer vechten. Ik rol op mijn rug. De strijd is gestreden.
‘Alex!’ De deur knalt tegen de muur aan.
Een vrouwenhand op mijn hart. Ik leg mijn hand bovenop de hare en probeer te glimlachen naar dat beetje warmte dat me niet van de dood weghoudt.
Mooi geschreven, Marlie. Je
Lid sinds
9 jaar 8 maandenRol
Fijn je weer te lezen! De
Lid sinds
7 jaar 7 maandenRol
Goed beperkte gedramatiseerde
Lid sinds
7 jaarRol
Die sneltreinvaart is het
Lid sinds
10 jaar 5 maandenRol
Graag gelezen ook al is het
Dankjewel, nyceway, i-kat,
Lid sinds
9 jaarRol
marlie schreef: Het gevoel is
Lid sinds
7 jaarRol
Ik dacht eerst dat het om een
Lid sinds
15 jaar 6 maandenRol
May, Je hebt echt iets met
Lid sinds
9 jaarRol
Hoppa! Dit is goed .
Lid sinds
7 jaar 8 maandenRol
Een versie met de twee
Lid sinds
9 jaarRol
De eerste zin klopt inderdaad
Lid sinds
6 jaar 11 maandenRol
Wat is het leven van deze man
Lid sinds
6 jaar 9 maandenRol
Mooi. De reactie van de man
Lid sinds
10 jaar 9 maandenRol