Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#188 Tot de dood ons bindt

5 april 2018 - 21:22
Tot de dood ons bindt Jan zou willen dat ik al dood was. Voor hem doe ik het rustig aan. We houden van een grapje. De ruimte om me heen zoemt, piepjes klinken gedempt en af en toe hoor ik door de onrustige ademhaling van mijn dierbaren heen een korte niet te onderdrukken, snel weggeslikte, snik. Ik weet zeker dat er tranen zichtbaar zijn. Net als stuurse blikken; de jongens ongemakkelijk met de situatie, gesteund door hun echtgenotes en zussen. Bijna wees op volwassen leeftijd. Bijzonder hoe helder een mens kan denken in de laatste minuten. Ik voel het verdriet. Het steunt me. Er is geen reden tot paniek. Jan wenkt. Nog niet, denk ik, nog niet. Ik houd mijn ogen gesloten en richt me op mijn ademhaling. Teug voor teug. Jan ziet er zoveel jonger uit dan ik. Een half mensenleven in tijd verstild. ‘Ga maar ma,’ hoor ik. ‘Uw moeder is een volhouder,’ reageert een verpleegster. ‘Tot het eind stronteigenwijs,’ fluistert de jongste. Een voorzichtig gelach. Jan loopt op me af. Het is goed zo. Geen gezoem, geen piepjes, geen onrustige ademhaling. Alleen Jan.

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 april 2018 - 22:14
Hadeke, Goede titel, Mooi uitgevoerd. deze zin viel wat bij betreft buiten het verhaal: 'Alleen mijn longen houd ik zelf bewust in beweging.' kijk zonder: Ik houd mijn ogen gesloten en richt me op mijn ademhaling. Teug voor teug.

Lid sinds

17 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 april 2018 - 22:09
Met dit korte verhaal laat je heel goed zien hoe je met weinig woorden heel veel kunt schrijven. De relatie tussen de familieleden onderling (de 'jongens' en de zussen), en de man die op haar wacht, nog steeds jong. Fijne afwisseling in korte en lange zinnen. De dialoog tussendoor is leuk, en ook precies genoeg. Het afscheid is een weerzien, mooi hoor!

Lid sinds

7 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
7 april 2018 - 16:47
Na de reacties begrijp ik het toch goed: Jan is haar overleden echtgenoot. Waarom doet ze het voor hem langzaam aan? Ik zou denken dat ze blij is hem te zien, zeker na de laatste zinnen gelezen te hebben. De zin dat hp bemerkt helder te denken vind ik teveel uitleg; het blijkt al wat ze denkt. Een bijzondere invalshoek en mooi verhaal. Goed verwoord :thumbsup:

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
8 april 2018 - 10:53
Dank voor jullie mooie reacties. Nancy: Helemaal mooi compliment, dankjewel. May: Dank voor je aanvullingen. Fijn dat de clou naar voren kwam, hoewel je de reacties nodig had ter bevestiging. ;-) Het langzaamaan doen is tekenend voor de relatie van de hoofdpersoon met Jan, altijd een beetje plagen, maar zeker ook niet zonder elkaar kunnen. Aan de andere kant hangt ze natuurlijk ook aan haar dierbaren om haar heen. Het is een soort weg willen, zonder weg te willen. (Zie: https://youtu.be/bY-zmJ1VCQI ) Ik snap je opmerking over teveel uitleg, alleen is het voor mijn gevoel meer een constatering van de hoofdpersoon, die het voor zichzelf opmerkt, dan een uitleg aan de lezer. Ik probeer er de hoofdpersoon meer inhoud door te geven. Ik peins nog even op je feedback door.

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 april 2018 - 11:03
Helder beschreven. Een nadenkertje waarom ze er voor Jan langer over wil doen juist omdat je het grapje noemt. Wie zijn we , denk ik op dat punt in het verhaal omdat dan ook al gelijk duidelijk is dat er meer mensen zijn. Het voorzichtige lachen vind ik mooi, humor heb je nodig in een pijnlijke situatie en de stervende kan dat waarderen kennelijk dus prachtig. Misschien niet zo bedoeld maar ik moest lachen om de titel icm je avatar. :thumbsup:

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 april 2018 - 15:22
Hadeke, ... in een woord prachtig. Ik kan me zo in de HP verplaatsen. Wanneer je op dat moment geen pijn hebt en al je kinderen zijn om je heen dan zou je toch ook nog niet willen? Of ben ik nu te cru, te nuchter?