#188 Tot de dood ons bindt

Tot de dood ons bindt Jan zou willen dat ik al dood was. Voor hem doe ik het rustig aan. We houden van een grapje. De ruimte om me heen zoemt, piepjes klinken gedempt en af en toe hoor ik door de onrustige ademhaling van mijn dierbaren heen een korte niet te onderdrukken, snel weggeslikte, snik. Ik weet zeker dat er tranen zichtbaar zijn. Net als stuurse blikken; de jongens ongemakkelijk met de situatie, gesteund door hun echtgenotes en zussen. Bijna wees op volwassen leeftijd. Bijzonder hoe helder een mens kan denken in de laatste minuten. Ik voel het verdriet. Het steunt me. Er is geen reden tot paniek. Jan wenkt. Nog niet, denk ik, nog niet. Ik houd mijn ogen gesloten en richt me op mijn ademhaling. Teug voor teug. Jan ziet er zoveel jonger uit dan ik. Een half mensenleven in tijd verstild. ‘Ga maar ma,’ hoor ik. ‘Uw moeder is een volhouder,’ reageert een verpleegster. ‘Tot het eind stronteigenwijs,’ fluistert de jongste. Een voorzichtig gelach. Jan loopt op me af. Het is goed zo. Geen gezoem, geen piepjes, geen onrustige ademhaling. Alleen Jan.